გრეტა გარბო

Greta Garbo

ნამდვილი სახელი და გვარი

გრეტა ლოვისა გუსტაფსონი

დაიბადა 
1905 წ 18 სექტემბერს, სტოკჰოლმში

გარდაიცვალა 
1990 წ 15 აპრილს ნიუ-იორკში

36 წლის ასაკში, ბრწყინვალე კარიერის მწვერვალზე ყოფნისასა გრეტა გარბომ მოულოდნელად მიატოვა კინო. შეთხზული სახელით - "მის ჰარიეტ ბარუნი" - იგი ნიუ-იორკის სასტუმროების აპარტამენტებში მიიმალა, რათა სამუდამოდ ქცეულიყო ლეგენდად... ზღაპრად... ზმანებად.

...ჟურნალისტებმა მაინც მიაკვლიეს მის სამყოფელს და სასტუმროს მოხელეები ქრთამით აავსეს, რომ როგორმე მოეგდოთ ხელთ ინფორმაცია კინოვარსკვლავის შესახებ, მაგრამ მხოლოდ ამგვარ განცხადებებს ისმენდნენ - "მის ბრაუნი თითქმის არ არსებობს, უბრალოდ დროდადრო მისი მატერიალიზება ხდება სივრცის გარკვეულ ნაწილში..."

...უკანასკნელი ფილმი მისი მონაწილეობით 1941 წელს დასრულდა. მან 1990 წლამდე იცოცხლა და ამ ხნის განმავლობაში არცერთ თავშეყრაზე არ გამოჩენილა, არცერთი ინტერვიუ არ მიუცია... 60-იანი წლების გარიჟრაჟზე იგი ერთადერთხელ დაენახა ხალხს, როცა მექსიკელი ინდიელების ყოფისადმი მიძღვნილი გამოფენაზე გაემგზავრა... ჟურნალისტები აედევნენ მის კვალს, მაგრამ მუზეუმის დარბაზებში მაინც ვერსად წააწყდნენ და... წარმოიდგინეთ, რაოდენ დიდი იყო მუზეუმის ერთი თანამშრომლის გაოცება, როცა გამოფენის დახურვის შემდეგ გრეტა გარბო ინდიელთა საექსპონატო გამოქვაბულიდან გამოვიდა...

* * *

მაინც რა იყო მასში ისეთი, რაც კინოკარიერის დამთავრებიდან ათი, ოცი, ოცდაათი და ორმოცდაათი წლის შემდეგაც კი აღელვებდა პუბლიკას? რა აიძულებდა რეპორტიორებს, რომ ჩუმად ეცქირათ მის ფანჯარაში ერთი პატარა კადრის მოსაპოვებლად, ჟურნალისტებს კი სასტუმროს პერსონალი მოესყიდათ ორიოდე სტრიქონის დასაწერად?

- პირველი - გრეტა გარბო იყო ლამაზი ქალი! მართალია, ბევრი ლამაზმანი უნახავს ჰოლივუდს, მაგრამ თუკი ამ ქალბატონებს გადაღებამდე სპეციალური კოსმეტიკური პროცედურის ჩატარება სჭირდებოდათ, გარბოს სილამაზე არაფერს მსგავსს არ საჭიროებდა: მისი გადაღება შეიძლებოდა ნებისმიერ დროს, ნებისმიერ ამინდში და ნებისმიერი განათებით - იგი ყველგან მშვენიერი იყო.

- მეორე - გრეტა გარბო დიდი მსახიობი იყო! იგი თამაშობდა დედოფლებსაც და ობოლ მაწანწალებსაც, ანა კარენინასაც და მატა ჰარისაც... ეს ადამიანი ახერხებდა აბსოლუტური დამაჯერებლობით გარდასახულიყო ნებისმიერ პერსონაჟად. რაღაც იდუმალი ინტუიცია კარნახობდა იმას, რაც არ იცოდნენ არც სცენარისტებმა, არც პროდიუსერებმა და არც რეჟისორებმა და ეს ხდებოდა არა მხოლოდ გადასაღებ მოედანზე. 

30-იან წლებში ჰოლივუდს შვედეთის ტახტის კრონპრინცი ეწვია და, ბუნებრივია, მოისურვა გარბოსთან ეთად ესადილა. სადილი მართლაც მეფური იყო, გრეტა გვირგვინოსნის გვერდით იჯდა და გაოცებული უმზერდა იმ ნაირგვარ დანა-ჩანგალს და სხვა საგნებს, რაც მას ცხოვრებაში არასოდეს ენახა. გარბომ გადაწყვიტა თვალი ედევნებინა პრინცისათვის და იმავე ნივთებით ესარგებლა, რასაც დიდი სტუმარი მოიხმარდა, მაგრამ მოხდა კურიოზი - პრინცი იმდენად ააღელვა ამ უმშვენიერესი ქალის სილამაზემ, რომ სრულიად არამიზნობრივად იხმარდა მაგიდის ინვენტარს, რასაც ზუსტად იმეორებდა გრეტა გარბოც!

- მესამე - ამ ადამიანში იმალებოდა რაღაც იდუმალი ძალა... თითქმის იისფერ თვალებში ენით გამოუთქმელი სიღრმე მოჩანდა, რასაც იმდენად დიდი წამწამები ერტყა გარს, რომ მათი ყოველი დაფახულება პეპლის გაფრენის ხმას გამოსცემდა... მისი ფანტასტიური აღნაგობა მამაკაცებში ასეთივე ფანტასტიურ სექსუალურ ჟინს აღძრავდა. მისი ყოველი მიმოხვრა იმდენად გრძნობიერი იყო, რომ არა მხოლოდ მამაკაცების, არამედ ქალთა ყურადღებასაც იპყრობდა. რეჟისორმა ჯორჯ კიუკორმა მის შესახებ თქვა: "მას შეუძლია ერთი შეხედვით ვნების ტყვეობაში მოგაქციოთ, მას შეუძლია თქვენთან ღამეც გაატაროს, დილით კი ზიზღით მოგიშოროთ თავიდან, მაგრამ ჭეშმარიტ გრძნობიერებას გრეტა გარბო მაინც კინოკამერისათვის ინახავს!..."

* * *

გრეტა ლოვისა გუსტაფსონი 1905 წელს სტოკჰოლმში მოევლინა ქვეყნიერებას. მისი ოჯახი არათუ არ იყო მდიდარი, საშინელ სიღარიბესაც კი განიცდიდა. მშობლებმა ერთადერთი ის მოახერხეს, რომ სამ ქალიშვილს სწავლის პირობები შეუქმნეს. 14 წლის ასაკში გრეტას მამა გარდაეცვალა და იგი იძულებული გახდა სწავლა მიეტოვებინა, რათა რაიმე სამსახური ეშოვა. მან ეს მოახერხა კიდეც და მზა სამოსის მაღაზიაში შლაპების მოდელიორად მოეწყო. იქ მის მშვენიერებას ვიღაცამ მოჰკრა თვალი და შვედეთის ყველაზე ცნობილ რეჟისორს, მორიც სტილერს აცნობეს, რომ სტოკჰოლმში კინოს მომავალი ღვთაება დადის და არც შემცდარან. 

პირველი, რაც სტილერმა გააკეთა, გვარის შეცვლა გახლდათ. მან გუსტაფსონს უფრო ჟღერადი გარბო არჩია და სულ მალე, როცა იგი ჰოლივუდში სამუშაოდ მიიწვიეს, ახლადმონათლული გრეტა გარბოც თან წაიყვანა. მაგრამ სტილერს ამერიკაში მკაცრ ჩარჩოებში ჩატევა მოსთხოვეს - მას უნდა გადაეღო ორი ფილმი უკვე წინასწარშერჩეული მსახიობების გამოყენებით. ასე რომ, გრეტას დებიუტი არ შედგა, რამაც საბოლოოდ დააშორა კიდეც ეს ორი ადამიანი ერთმანეთს.

გრეტა გარბო მატო დარჩა, მან არათუ ჰოლივუდის ზნე-ჩვეულებანი, ინგლისური ენაც კი არ იცოდა და აბა, რას გახდებოდა იმ ეპოქის კინოინდუსტრიაში გაქექილ ვარსკვლავებთან თუ რიგით მსახიობებთან, მაგრამ ამ ქალის მშვენიერება იმდენად მომნუსხველი იყო, რომ მას ვერცერთი ნორმალური მამაკაცი გვერდს ვერ აუვლიდა და ყველა არცოდნას აპატიებდა. ასეც მოხდა - გრეტა გარბო ერთ მოკლემეტრაჟიან ფილმში გადაიღეს და ფილმის გამოსვლის მეორე დღესვე იგი ვარსკვლავად შერაცხეს.

ასე დაიწყო თავბრუდამხვევი კარიერა, რამაც ერთ მშვენიერ დღეს გრეტა გარბო "ანა კარენინასთან" მიიყვანა. ამ ფილმში მისი პარტნიორი იყო ჰოლივუდური მუნჯი კინოს უპირველსი არტისტი, თვალისმომჭრელი მომხიბვლელობის მამაკაცი ჯონ გილბერტი, რომელმაც გადაღების პირველსავე დღეს დაიგვიანა და როცა გრეტას წარუდგინეს, ქალის შვედური აქცენტით ნათქვამი რაღაც ასეთი ფრაზა მოესმა - "სად იყავით აქამდე, სერ?!", მაგრამ გილბერტმა ეს სიტყვები ვერ გაიაზრა, რადგან გრეტა გარბოს იისფერი თვალების სიღრმეში იძირებოდა... ეს საკმარისი აღმოჩნდა საიმისოდ, რომ მეორე დღესვე ხელი ეთხოვა ჰოლივუდის ნებიერს დამწყები მსახიობი ქალისათვის და თანხმობაც კი მიიღო, მაგრამ...

ქორწინების წინა ღამე გარბომ და გილბერტმა ერთად გაატარეს, დილით კი სრულიად მოულოდნელად ქალს გაქცევის სურვილი გაუჩნდა. კაცმა ეს ჩვეულებრივ ახირებად მიიჩნია და დანიშნულ საქორწილო რიტუალზე მაინც გამოცხადდა იმ იმედით, რომ გრეტა დაუბრუნდებოდა, მაგრამ საპატარძლო არ გამოცხადდა და ჰაერში სკანდალის სუნი დატრიალდა... სტუდია MGM-ის ხელმძღვანელი ლუის მეიერი გილბერტის დამშვიდებას შეეცადა და დაახლოებით ასეთი რამ უთხრა - "ნუ დარდობ, ძმობილო, ლამაზ ქალთან გატარებული ღამე ხომ შეგრჩებაო!" და იმავ წამს ისეთი დარტყმა მიიღო უპატარძლო სიძისაგან, რომ უგონოდ დაეცა ძირს. ის იყო და ის, 37 წლის ჯონ გილბერტი აღარასოდეს გამოჩენილა ეკრანზე... ლუის მეირმა სამუდამოდ მოუსწრაფა მას კინოკარიერა.

* * *

უცნაურად თავმოყვარე და დამოუკიდებელი აღმოჩნდა ეს გაიდეალებული შვედი ქალი. მისი ნაცნობები ამბობდნენ, რომ ამ ქალს შეუძლია იდუმალებად აქციოს ჩვეულებრივი დილის საუზმეც კიო. მოგვიანებით კი, უფრო წონაშემატებულ ვარსკვლავად ქცეულ გრეტას უკვე იმდენად შეეძლო გარემომცველთა ნება-სურვილის დამორჩილება, რომ ნებისმიერ კონფლიქტში აუღელვებლად წარმოთქვამდა - "მე ეს ყველაფერი მომბეზრდა... დროა, შვედეთში დავბრუნდე" - და დიდიან-პატარიანად მთელი ჰოლივუდი მის წინაშე მუხლებზე ეცემოდა ვედრებით, რომ ეს არ მოემოქმედებინა ცოცხლად მოარულ ქალღმერთს.

* * * 

30-იანი წლების ბოლოს გრეტა გარბო გადაიღეს ფილმში "ნინოჩკა", სადაც მისი ნიჭიერების კიდევ ერთი წახნაგი წარმოჩნდა. 1941 წელს კი ჰოლივუდთან მისი კონტრაქტის ვადა ამოიწურა და დაიწყო მითქმა-მოთქმა ახალი კონტრაქტის შესახებ, რაც სახელოვან მსხიობს უფრო დიდ პერსპექტივას ჰპირდებოდა, მაგრამ ქალმა ყველასათვის მოულოდნელად პროდიუსერებისა და რეჟისორების მთელ არმიას მშვიდად განუცხადა - "მე მინდა მარტო ვიყო!" - და აასრულა კიდეც ეს.

...თუმცა ნიუ-იორკის სასტუმროში გამოკეტილი ქალის შესახებ ამ სასტუმროს ერთმა მოსყიდულმა მოხელემ გაავრცელა ინფორმაცია, რომ მას რომანი აქვს გაბმული სესილ ბიტონთან, რომელიც ბრიტანეთის სამეფო ოჯახის პირადი ფოტოგრაფი გახლდათ და რომელმაც მოგვიანებით "ოსკარიც" კი მიიღო, როგორც ფილმ "ჩემი მშვენიერი ლედის" ფოტოგამფორმებელმა.

ბიტონმა და გარბომ ერთმანეთი 1932 წელს გაიცნეს, როცა ხანგრძლივი მოლაპარაკების შემდეგ ფოტოგრაფმა მიიღო ნებართვა მსახიობის პორტრეტი შეექმნა. გამოთხოვებისას გარბომ მას ვარდი აჩუქა, რომელსაც ბაგეებითაც კი შეეხო. ბიტონმა დიდი სიყვარულის ნიშნად ეს ვარდი 1946 წლამდე შეინახა და დაუფასდა კიდეც - გარბო თავად შეუძღვა ცნობილ ფოტო ხელოვანს საკუთარ აპარტამენტებში. რამოდენიმე საათის შემდეგ გაბრუებლი და ბედნიერი კაცი ნიუ-იორკის ხმაურიან ბრბოს შეერია და საბოლოოდ იგრძნო, რომ ამ ქალის გარეშე ცხოვრება არ შეეძლო.

ამ დღიდან მოყოლებული 20 წლის განმავლობაში ცდილობდა სესილ ბიტონი განდეგილად ქცეული გრეტა გარბო ცოლობაზე დაეთანხმებინა; იგი ლონდონში ცხოვრობდა და სატრფოს ყოველ გამოხმაურებაზე თავქუდმოგლეჯილი გარბოდა ნიუ-იორკში, მაგრამ ამაოდ. ამ ყველაფერმა საბოლოოდ კომიკური იერი შეიძინა, როცა გარბოს და ბიტონის ასაკი 60-ს გადასცილდა. ბიტონი 1980 წელს გარდაიცვალა და ანდერძად დატოვა, რომ სატრფოსაან საჩუქრად მიღებული ვარდი მისთვის საფლავში ჩაეყოლებინათ... ამ ვარდს იგი 48 წლის განმავლობაში ინახავდა!

* * *

გარბო თითქმის არაფერს კითხულობდა, არ დადიოდა კინოში. ფელინის თუ ძეფირელის სახელები მისთვის პრაქტიკულად უცნობი იყო. ერთხელ, ხმელთაშუა ზღვაზე მოგზაურობისას მას ახლადგამოცემული წიგნი მიართვეს, სადაც მისივე შემოქმედებითი ბიოგრაფია იყო აღწერილი; გარბომ რაღაც მადლობის სიტყვები ჩაიბურტყუნა და წიგნი ზღვაში მოისროლა.

მასთან დაახლოებული თითოოროლა ადამიანი აღნიშნავდა, რომ იგი ბავშვურად კაპრიზული და ეგოისტური პიროვნება იყო და მოითხოვდა, რომ მთელ მსოფლიოს ყოველთვის ყვარებოდა. იგი არანაირ წვეულებაზე არ დადიოდა, არ პასუხობდა წერილებზე. თუკი ვინმე ყურადღების ნიშნად საჩუქარს მიართმევდა, ბარათის წაუკითხავად უკან აბრუნებდა ძღვენს.

...თუმცა გრეტა გარბო იშვიათად ყველაზე სასურველი სტუმარი იყო უინსტონ ჩერჩილის, არისტოტელე ონასისის თუ როტშილდების ვილებში. ამ "დახურული" ვახშმების მონაწილენი დროდადრო წერდნენ, რომ იქ გრეტა გარბო მთელი თავისი ბრწყინვალებითა და ნიჭიერებით ელავდა, თუმცა კი ასაკის ნაკვალევი მაინც გამოჭვიოდა ქალის უზადო მშვენიერებაში....

* * *

გრეტა გარბოს სიკვდილის შემდეგ მისი დიდი ქონება, 32 მილიონი დოლარი მემკვიდრეობით ერთ-ერთ დისშვილს ერგო. მისი სურვილი იყო, რომ სტოკჰოლმში დაეკრძალათ, მაგრამ მთელმა რიგმა იურიდიულმა სირთულეებმა გამოიწვია ის, რომ ურნა, სადაც მისი ფერფლი იყო მოთავსებული, ცხრა წლის განმავლობაში ნიუ-იორკის დამკრძალავ კანტორაში ინახებოდა. ამ დროის განმავლობაში შვედეთის დაზვერვამ მოიძია მასალები იმის შესახებ, რომ მეორე მსოფლიო ომის წლებში საგანგებო მისიით აღჭურვილი გრეტა გარბო ევროპის ქვეყნებში მოგზაურობდა. გაირკვა, რომ ამ ქალის კავშირები და გავლენა ერთ-ერთი განმაპირობებელი მიზეზი იყო იმისა, რომ ფაშისტებმა ვერ შეძლეს ატომური იარაღის შექმნა.

ამქვეყნიდან წავიდნენ ყველა ისინი, ვინც გრეტა გარბოს იდუმალი რომანებისა და თავგადსავლების მოწმე იყო, თუმცა არც მათ შეეძლოთ ერთმნიშვნელოვნად გაეცათ პასუხი კითხვაზე - რატომ მიატოვა გრეტა გარბომ კინო?

ბოლოსდაბოლოს ცხრაწლიანი იურიდიული გაწამაწია დასრულდა და შვედეთის მთელი დედაქალაქი შეიკრიბა სტოკჰოლმის სასაფლაოზე, რათა უკანასკნელად შეხვედროდა და დამშვიდობებოდა დიდ მსახიობს. მაგრამ ცერემონია არ შედგა. გრეტა გარბო სიკვდილის შემდეგაც ერთგული დარჩა მარტოობისა...  მისმა დისშვილმა რაღაც შეუცნობი შინაგანი ხმის კარნახით დარძალვა მეორე დღისათვის გადაიტანა; მას ახლაც არ შეუძლია ამგვარი გადაწყვეტილების ახსნა, იგი ამბობს მხოლოდ იმას, რომ ცერემონია მოუაზრებელი ძალის ზემოქმედებით ჩაშალა...

გენიალურმა მსახიობმა და უმშვენიერესმა ქალმა საკუთარი ფერფლიც კი მარტოობაში მიაბარა მიწას!

გაზეთი "ფანტაზია" #241, 2001 წელი

სიუზენ სარანდონი

Susan Sarandon

დაიბადა 1946 წლის 4 ოქტომბერს

ნამდვილი სახელი და გვარი -
Susan Abigail Tomalin

...ჯულია რობერტსმა შლაპა თვალებამდე ჩამოიწია, რათა არავის ეცნო და ვაშინგტონ-პარკში ნაბიჯს აუჩქრა. გზად კი სულ იმას ფიქრობდა - "მაინც რა უნდა მოსვლოდა სიუზენს, ასე სასწრაფოდ რომ მიხმოო თავისთან?!"

არც მელანქოლია და არც ისტერიკა არასოდეს ყოფილა სარანდონისათვის დამახასითებელი. უფრო მეტიც - ჯულიას ყველა მეგობარს შორის, სიუზენი იყოერთადერთი, ვინც არასოდეს წუწუნებდა ზედმეტი წონისა თუ ნაოჭების გამო, პანიკაზე ხომ ლაპარაკიც ზედმეტია! წარმატებული კარიერა, დიდი ჰონორარები, "ოსკარის" არაერთი ნომინაცია... ეს ყველაფერი სარანდონს საკმაოდ ჰქონდა. ამას ზედ ბედნიერი ქორწინებაც დაერთო ტიმ რობინსონთან და... 

ერთი სიტყვით, ამ ქალს საგანგაშო არაფერი არ უნდა შემთხვეოდა. 

ჯულიამ ნაბიჯს უმატა... კარი მას საშინაო ფორმაში გამოწყობილმა, თმაგაწეწილმა მასპინძელმა გაუღო, რომელიც ახლა ნამდვილად ჰგავდა 54 წლის ქალს. ჯულიას ძალიან უყვარდა სიუზენთან და ტიმთან სტუმრობა, აქ იყო ყველაფერი, რაც ადამიანურ ცხოვრებაზე მეტყველებდა და არა ჰოლივუდის ორი ვარსკვლავის ყოფაზე.

"ჩქარა მითხარი, რა მოხდა! - თითქმის უბრძანა ჯულიამ - სად არის ტიმი, სად არიან ბავშვები?! თქვენ  რა - იჩხუბეთ?!"

სიუზენმა გულგრილად გააბოლა სიგარეტი და სტუმარი დაამშვიდა - "ხომ იცი, ჩვენ არასოდეს ვჩხუბობთო". მას სხვა რამ ჰქონდა სათქმელი დაქალთან და ამის თქმამდე კარიკატურა გაუწოდა, სადაც იგი დიდი, უზარმაზარი მკერდით იყო გამოსახული და ჩვილის საფენებში გახვეულ ტიმს ძუძუს აჭმევდა.

"რა საზიზღრობაა!" - აღმოხდა რობერტსს.

სიუზენი კი კარადასთან მივიდა და ბრენდი გამოიღო.

"შენ რა, სმაც დაიწყე?!" - აღშფოთებას ვერ მალავდა ჯულია.

ასე დაიწყო სიუზენ სარანდონის მონოლგი:

"მთელი ცხოვრება ხალხის წინაშე ვთვალთმაქცობ, რომ ძლიერი, დამოუკიდებელი ქალი ვარ, მაგრამ... მე ხომ მშვენივრად მესმის, რომ არავის სჯერა ბედნიერება იმ ოჯახისა, სადაც ცოლი ქმარზე 12 წლით უმცროსია... განა ყოფილა შემთხვევა, რომ ყმაწვილ უფლისწულს დედის ასაკის ქალზე ექორწინა?!..."

* * *

სარანდონმა და რობინსმა ერთმანეთი 1988 წელს გადაღებებზე გაიცნეს. სიუზენი მაშინ 42 წლის იყო; ტიმს იგი თავიდანვე მოეწონა, როგორც ქალი, მაგრამ უფრო საინტერესო ის იყო, რომ მრავლისმნახველ სიუზენსაც სატრფიალო დაბნეულობანი დასჩემდა. და აი, ერთხელ, ღამით ქალის ვაგონთან (გადაღებებზე) ჩრდილი გამოჩნდა, რომელმაც ფრთხილად დააკაკუნა კარზე.

"შენი კამათი რეჟისორთან სავსებით სამართლანად მიმაჩნიაო"... - მისვლის მიზეზად ამის თქმა არჩია კაცმა, ქალს კი გონებაში გაუელვა - "რომ ეთქვა შენი ახალი ვარცხნილობა მომეწონა, უკეთესი იქნებოდა". ასეა თუ ისე, იმ ღამემ "მშვიდობიანად" ჩაიარა და მას შემდეგ საოცარი რამ აღმოაჩინეს ტიმმა და სიუზენმა - მათი აზრები და მისწრაფებანი აბსოლუტური სიზუსტით ემთხვეოდა ერთმანეთს (...ან სურდათ, დაემთხვიათ?!). განსაკუთრებით პოლიტიკურ საკითხებში "უქნევდნენ თავებს" ერთმანეთს და დღითიდღე ისახებოდა მეგობრობის კონტურები, მაგრამ არა რომანტიულისა, არამედ უფრო ნათესავურ-მშობლური შეფერილობისა.

* * *

"იგი დღემდე ჩემში საკუთარი დედის გაგრძელებას ხედავს!... - ეს უკვე სიუზენის მონოლოგიდანაა - ნაცნობობის პირველ ხანებში, ტიმი სულ დედაზე, მამაზე და თავის წინაპრებზე მიამბობდა გრძელ-გრძელ ამბებს, მე კი იმის შეხსენება მჭირდებოდა, რომ ჩვენს ურთიერთობას კოცნაც გაალამაზებდა.... აუცილებლად, თუმცა არც მე ვაკლებდი "პოლიტიკური ამბების" მიმოხილვას და შეხსენება შეხსენებადვე რჩებოდა...."

* * *

ყმაწვილქალობაში სიუზენი როლებით კი არა, წარმატებულად ჩატარებული სოციალურ-პოლიტიკური აქციებით იწონებდა თავს ("დედაჩემიც ასეთი იყოო" - სულ ეუბნებოდა ტიმი); სამართლიანობისათვის ბრძოლა ბავშვობიდანვე ძვალსა და რბილში ჰქონდა გამჯდარი სიუს. ამერიკელ კათოლიკეთა ოჯახში აღზრდილი სიუზი ტომალინგი ადრეული ბავშვობიდანვე მონაზვნობისათვის ემზადებოდა. ნიუ-ჯერსის სასულიერო სკოლაში ამ გოგონას ყველაზე სერიოზულ და დაფიქრებულ მოსწავლეს უწოდებდნენ. თუმცა ეჭვებიც ღრღნიდნენ მის გულს და გონებას, რაც ღმერთისა და მისი შვილების ურთიერთობის კრიტიკაში გადაიზრდებოდა ხოლმე და ხშირად ამ სერიოზულ გოგონას გაკვეთილის დატოვება უხდებოდა მასწავლებლების უვიცობისა და არაკომპეტენტურობისა გამო. ასე დაუპირისპირდა სიუზი უსამართლობას, რის წინააღმდეგ ბრძოლაც ცხოვრების აზრად გაიხადა.

მალე მშობლები იძულებულნი გახდნენ გოგონა ჩვეულებრივ სკოლაში გადეყვანათ... აქ კი სიუზენმა თავი ისე იგრძნო, როგორც უცხოპლანეტელმა დედამიწელთა შორის: მისი მკაცრი იერი და სადა ჩაცმულობა სრულიად არ შეესაბამებოდა იმ პრანჭია თანაკლასელების იმიჯს, რაც მოკლე კაბებისა თუ სხვა "გამომწვევი ეფექტების" სიმრავლით ხასიათდებოდა. ამ გარემოში კვლავ პროტესტმა აღავსო სიუზის არსება - რატომაა, რომ ამ ზარმაც და მატყუარა გოგონებს უფრო სწყალობთ ბედი, ვიდრე მას, ვისაც ნაბიჯიც არასოდეს გადაუდგამს ღვთიური მორალის წინააღმდეგ?! რატომაა, რომ მათ თავს ევლებიან ანებივრებენ, ასაჩუქრებენ, თვითონ კი იძულებულია, გაკვეთილების შემდეგ სახლში გაიქცეს და პატარა და-ძმის (ისინი სულ რვანი იყვნენ) მოვლაში გაატაროს ლამაზი წლები... რატომ?!

ბუნებრივია, ამ შინაგან პროტესტს უკვალოდ არ ჩაუვლია და ერთ მშვენიერ დღეს სიუზიმ მოძღვარს განუცხადა, რომ რწმენა შეერყა... გარეგნულად კი ეს იმაში გამოიხატა, რომ ერთ მშვენიერ საღამოს გოგონა სახლში მინიკაბით და ცხვირში გარჭობილი რგოლით დაბრუნდა!... ასე და ამრიგად ქალიშვილობაში გადასულ სიუზის საკუთარი მორალი ჩამოუყალიბდა: რაკიღა ღმერთმა საკუთარი შვილები წუთისოფლის მაცდურობას ანდო, მათი სამართლიანი არსებობისათვის მას (სიუზის!) უნდა ეზრუნა!... ამ სარბიელზე გადადგმულმა პირველივე ნაბიჯებმა კი სავალალო შედეგი გამოიღეს - სიუზი დააპატიმრეს ვიეტნამის ომის წინააღმდეგ გამართული აქციისათვის...

სიუზენმა ჩვეულებრივი სკოლა მაინც დაასრულა და, როცა საკითხი მისი შემდგომი განთლების შესახებ დღის წესრიგში დადგა, მამის ავტორიტეტმა იმძლავრა და მან ქალიშვილი ვაშინგტონის კათოლიკურ უნივერსიტეტში გააგზავნა...

* * *

"დიახ, ჩემს შესახებ ყველა ამბობს - მსახიობის კვალობაზე ზედმეტად განათლებულია - კვლავ იმ მონოლოგს დავუბრუნდით - ტიმი კი იმასაც მიმტკიცებდა, რომ ქალი აუცილებლად განათლებული უნდა, როგორც დედამისი!"...

* * *

მსახიობი კი სრულიად შემთხვევით გახდა სიუზენ სარანდონი...

1969 წელს კათოლიკური უნივერსიტეტის სტუდენტმა სიუზენ ტომალინგმა მორიგი "პროტესტის" ნიშნად სამსახიობო ფაკულტეტის სტუდენტ კრის სარანდონის ცოლობა ისურვა და ორიოდ დღეში აღასრულა კიდეც ეს სურვილი. ქორწინებიდან რამოდენიმე თვე იყო გასული, როცა კრისი ნიუ-იორკში მიიწვიეს გადაღებაზე და მან ახლადშერთული მეუღლეც თან წაიყვანა...

ფილმს ქალაქის პარკში იღებდნენ, სადაც კრისს ვიღაც გოგონა უნდა გაეცნო და მასთან რომანტიული ურთიერთობა დაემყარებინა. ყველაფერი მოფიქრებული იყო, მაგრამ რეჟისორი ვერაფრით ახერხებდა გოგონას როლის შემსრულებლის პოვნას და კრისი რეპეტიციის მიზნით პარტნიორის ტექსტს სიუზენს აკითხებდა. გადაღებები კარგა ხნის დაწყებული იყო, მსახიობს მსახიობზე ისტუმრებდა რეჟისორი, შესაფერის "გოგონას" კი ვერაფრით დაადგა თვალი. და აი, ერთ საღამოს, როცა მორიგი დუბლის გადასაღებად კრისი პარკში შეუშვეს, რეჟისორმა სიუზის უბრალოდ სთხოვა, რომ დახმარებოდა ქმარს და მასთან პატარა ეტიუდი გაეთამაშა.

"მე მსახიობი არ ვარ!" - საპროტესტო აქცია წამოიწყო სიუზენმა, მაგრამ რეჟისორმა დიდი კეთილგანწყობა ჩააქსოვა თავის მორიგ თხოვნაში და კათოლიკური უნივერსიტეტის (უკვე ყოფილი) სტუდენტი დასთანხმდა მას... 

"მის სიუზი, თქვენ დამტკიცებული ხართ ამ როლზე" - გაისმა რეჟისორის აღფრთოვანებული შეძახილი და იგი არც შემცდარა ამ არჩევანში, რადგან ეს ფილმი 70-იანი წლების კინოჰიტად იქცა!

* * *

ასე და ამრიგად, (უკვე) სიუზენ სარანდონს ნაირგვარი მოწვევა მოუვიდა ნაირგვარი პროდიუსერისაგან და, თქვენ წარმოიდგინეთ, ნიუ-იორკის ერთ-ერთმა თეატრმაც კი შესთავაზა მას როლი ბროდვეიზე. ეს რომ ყოფილიყო ვინმე მარსო ან ბესინჯერი, უმალ თავბრუ დაეხვეოდა და "ბროდვეი-ჰოლივუდების მორევში" გაუაზრებლად გადაეშვებოდა... სარანდონი კი სულაც არ აპირებდა სამსახიობო კარიერის მონობაში ყოფნას; იგი კვლავაც საპროტესტო აქციებზე ოცნებობდა და შესაბამის კომიტეტსა თუ კომისიას დაეძებდა, რათა მისი ეგიდით სადმე ერთხელ მაინც ეყვირა (ვთქვათ):  "ხელები შორს (ვთქვათ) იმ დაჩაგრული პიროვნებისაგან!"... 

რომლისგან?

ამას არ აქვს მნიშვნელობა, მთავარია - ეყვირა! 

* * *

70-იანი წლების ფოტოებზე ჩანს, რომ სარანდონი აშკარად განსხვავდებოდა თავისი თანატოლებისაგან, იგი უფრო მოზრდილთა საზოგადოებაში არჩევდა ყოფნას და ბევრს მოგზაურობდა: ლონდონი, ამსტერდამი, ინდოეთი, ნეპალი... სწორედ ამ მარშრუტით დადიოდა იმხანად ამერიკელთა უმრავლესობა.

სიუზენს ძალიან უყვარდა ამსტერდამის ცნობილი რესტორანი ("ირმის ნახტომი"). აქ იატაკზე, სქელ ხალიჩებზე ისხდნენ, სანთლების შუქზე "ბალახს" ეწეოდნენ და საუბრობდნენ, საუბრობდნენ... ბუდიზმზე, ომის უაზრობაზე, ქალთა უფლებებზე და სხვა საკითხებზე. სწორედ ეს იყო ის ადგილი, რომელიც სიუზის ფემინისტური იდეებით კვებავდა და შთააგონებდა. ასე რომ, არაა გასაკვირი, როცა ერთ მშვენიერ დღეს, ვაშინგტონში დაბრუნებულმა "იდეურმა ქალმა" ქმართან დაშორება განიზრახა და დაშორდა კიდეც, თუმცა ქმრის გვარი დღემდე შეინარჩუნა.

* * *

ტიმ რობიმსთან შეხვედრამდე სიუზის უკვე მკაცრად ჰქონდა დადგენილი, რომ აღარასოდეს გათხოვდებოდა, რადგან ქორწინება "უფლის მიერ შეთხზული მორიგი ცდუნებაა ქალის დასამონებლად". მიუხედავად ამისა, ქალს მაინც სიამოვნებდა ტიმთან ერთად ოკეანის პირას სეირნობა და ქვეცნობიერად გრძნობდა, რომ მასთან გამართულ გაუთავებელ დისკუსიას დაუსრულებელი ადამიანური ალერსი ერჩია. ტიმი კი განაგრძობდა ცხოვრებისეულ პრობლემათა განხილვას და ქალს იმას უქებდა, რომ შვილის აღზრდა დამოუკიდებლად მოისურვა და საზოგადოების იმედზე არ დარჩა.

შვილი. ეს გახლდათ ოთხიოდე წლის გოგონა (ევა), რომელიც სიუზიმ მარტოსულობის სასოწარკვეთილებით შობა, მისი მამის მიმართ კი არანაირი სერიოზული განზრახვანი არ გააჩნდა. საერთოდ კი, გრძნობებს რომ აჰყოლოდა, მისი საქმე არცთუ კარგად წარიმართებოდა, რადგან მის "რომანულ სიაში" დიდი სიჭრელე შეინიშნებოდა: კევინ კოსტნერი, რიჩარდ გირი, შონ პენი... და ბევრი სხვა, ვისაც ნაკლებად იცნობს საზოგადოება. ყოველი ასეთი რომანი მოულოდნელად იწყებოდა და მალევე მთავრდებოდა, რადგან სიუზენისთვის გამუდმებული ცვლილებანი და დამოუკიდებლობა ცხოვრების აზრად იყო ქცეული. თუმცა იყო ერთი კაცი, რომელთან ურთიერთობას იგი ხანგრძლივად აპირებდა, მაგრამ ვერ შეძლო...

სიყვარული. გალანტური და რაფინირებული ფრანგი რეჟისორი ლუი მალი იმხანად ჰოლივუდში თავისი ფილმისთვის მთავარი როლის შემსრულებელს ეძებდა. სიუზენს იგი სადღაც წვეულებაზე შეხვდა და მისგან "სნობის" ტიტული დაიმსახურა, რაზედაც გალანტურმა ფრანგმა ხელზე ხანგრძლივი კოცნით უპასუხა.

ბევრი რომ არ გავაგრძელოთ, ლუი მალმა სწორედ სარანდონი შეარჩია იმ როლისათვის, რაც ახალორლეანელი მეძავი ქალის განსახიერებას გულისხმობდა და... გადაღების პირველსავე დღეს იგრძნო, რომ ეს უკარება ქალი "ქალურად" უყურებდა მას. ამას ზედ დაერთო როლზე მუშაობის განცალკევებული პროცედურაც და შედეგად, მგონი, პირველად აბრიალდა სიუზენის არსებაში "შესაბამისი გრძნობა და ვნება".

მალი თავშეკავებას ინარჩუნებდა, სიუზი კი ცეცხლში იწვოდა და მისმა ნაცადმა "ფემინისტობამ", მგონი, პირველად მოუტანა ქალს სარგებელი, რადგან ერთ საღამოს თავად ეწვია ფრანგ რეჟისორს ბინაზე და განუცხადა:

"მე ჩვეული არ ვარ საკუთარი გრძნობების მალვას... ჩვენ ბავშვები არ ვართ... ჩვენ თანაბარი უფლებებით ვსარგებლობთ და... რა გვიშლის ხელს?! თუ წინააღმდეგი არ იქნებით... ჩვენ..." თუმცა, მიუხედავად "ფემინისტური სითამამისა", აშკარად იგრძნობოდა, რომ ქალი სრული მორჩილებისათვის მივიდა კაცთან. მართალია, იმ საღამოს არანაირი დაახლოება არ მოხდა მათ შორის, მაგრამ საბოლოო ჯამში ისინი მაინც ერთად დასახლდნენ ერთ ოკეანისპირა ვილაში და "ფემინისტური იდეებით" ნასაზრდოებმა ქალმა ცხოვრებაში პირველად გაიაზრა, რომ ბედნიერება კაცთან თანასწორობა კი არა, ძლიერი სქესის მორჩილებაა. მისი ოცნებებიც სწორედ ამ მიმართულებით წარიმართა, მაგრამ ლუი მალი უცნაური კაცი აღმოჩნდა. ხშირად, სატრფიალო-სასიყვარულო ურთიერთობათა ნაცვლად იგი სიუზენს ნაირგვარი ეროტიული სამოსის ტარებას აიძულებდა. ერთხელ ამ კაცმა სიუზის აბაზანაში მაშინ შეუსწრო, როცა ქალი რაღაც ნელსაცხებლით იზელდა ტანს და ამ სცენამ მას აღფრთოვანება მოჰგვარა და, თქვენ წარმოიდგინეთ, ზუსტად ასეთი მიზანსცენა შექმნა ფილმში "ატლანტიკ-სიტი", სადაც მთავარი როლის შემსრულებელ სიუზის საათობით აიძულებდა ბერტ ლანკასტერის თვალწინ შიშველი სხეული ნელსაცხებლით დაეზილა, ვიდრე სასურველ შედეგს არ მიაღწია. შედეგს, რომლის გააზრება ბოლომდე მაინც ვერ შეძლო სიუზიმ.

ლუი მალი უკვე ორმოცდაათს მიღწეული კაცი გახლდათ და მისი ზღვარგადასული გრძნობიერება გამუდმებულ საზრდოს საჭიროებდა. სიუზენს დიდხანს არ ესმოდა, თუ რატომ აღიზიანებდა მის საყვარელ კაცს საოჯახო საქმიანობის დიდის გულმოდგინებით წარმართვა, სადილების კეთება, დილით ადრე ადგომა და, ვთქვათ, ქიმწმენდაში გაქცევა (და ასე შემდეგ).

კაცი ქალში იდეალურ საყვარელს ეძებდა, ქალს კი იდეალური ცოლობა სურდა... ერთად ყოფნის სამმა წელმა ისე ჩაიქროლა, რომ სიუზენს ერთხელაც არ მიუცია საყვარელი კაცისთვის ეჭვიანობის მიზეზე და, მგონი, ეს იყო მისი მთავარი შეცდომა!... 

ერთხელ, ლუი პარიზიდან ძალზედ ნაღვლიანი და ამავე დროს ძალზედ საზეიმო განწყობით დაბრუნდა და სიუზენს განუცხადა - "მგონი, დროა, ცოლი შევირთოო". ქალს სიხარულისგან სისხლი მოაწვა ყელში, მაგრამ, ეს გრძნობა იმავწამს სასოწარკვეთილებით შეიცვალა... 

ლუი მალი კენდის ბერგენზე აპირებდა დაქორწინებას და დაქორწინდა კიდეც.

* * *

შვილი კი სიუზენმა იტალიელი მწერლის და რეჟისორის ფრანკო ამურისაგან შეიძინა, თუმცა ამ საკითხს მან ხაზი არ გაუსვა თავის იმპროვიზირებულ მონოლოგში. ჩვენ კი შეგვიძლია დეტალები დავაზუსტოთ:

საყვარელ ფრანგთან დაშორების შემდეგ სიუზენი კვლავ საზოგადოებრივ საქმიანობას მიუბრუნდა და დაუფიქრებლად გაფრინდა ნიკარაგუაში მოშიმშილე ბავშვების დასახმარებლად. ნიკარაგუამ და იქ დახვედრილმა საზარელმა სცენებმა სიუზენს თითქმის გადაავწყა პირადი პრობლემები. ჯგუფის სხვა წევრებისაგან განსხვავებით, რომლებიც სიღატაკესა და სიბინძურეში მოარსებე ბავშვებს ახლოს ვერ ეკარებოდნენ, სიუზი თავად აჭმევდა ამ საბრალო არსებებს და ამ გამბედაობამ და გულისხმიერებამ ლამის იმსხვერპლა კიდეც უკვე სახელოვანი მსახიობი... სარანდონს მძიმე ინფექციური სენი შეეყარა. კრიზისის გავლის შემდეგ ექიმებმა მას უთხრეს, რომ მის ასაკში (37 წელი), ამ ავადმყოფობის შემდეგ, თითქმის გამორიცხული იყო შვილის გაჩენა...  ამ გაფრთხილებიდან ერთი წლის შემდეგ კი სიუზენი იტალიაში მოხვდა, სადაც ალბერტო ნეგრინომ მიიწვია გადაღებებზე (ფილმი - "მუსოლინი ანუ დუჩეს დაცემა"). სწორედ აქ, იტალიის უმშვენიერესი ცის ქვეშ, გამაოგნებელი ფრანკო არმურის წყალობით დაფეხმძიმდა ქალი და... კატეგორიულად განაცხადა, რომ ბავშვი უნდა გაეჩინა. 

* * *   

უცებ ტელეფონის ზარი გაისმა და სიუზენმა მონოლოგი შეწყვიტა. ჯულია რობერტსი ფიქრიანი თვალებით უმზერდა მეგობარს, რომელმაც ვიღაცას ჩასძახა ყურმილში, რომ მოგვიანებით დაერეკა, შემდეგ მორიგი ჭიქა შეივსეს გრძნობებს აყოლილმა ქალებმა და დაცლილი ბოთლის კვალობაზე შესაბამისი სიმთვრალეც იგრძნეს... დასაზუსტებელი დარჩა ტიმ რობინსის პრობლემა, რასაც ასეთი კომენტარი გაუკეთა მისმა ენაწყლიანმა ცოლმა

"ტიმს ჩემს მიმართ მხოლოდ ამაღლებული გრძნობები გააჩნდა, მას აღაფრთოვანებდა და შთააგონებდა ჩემი პიროვნება, ოღონდ ყოველივე ეს პატივისცემას შობდა და არა იმ გრძნობას, რაც მეგობრობას სიყვარულისგან განასხვავებს...."

ჯულია რობერტსმა საათს დახედა და აღმოჩნდა, რომ საღამო დასასრულს მიუახლოვდა და მას თავისი პირადი ცხოვრებისათვის ნაკლები დრო შემორჩა, თუმცა აქ მოსმენილი მონოლოგი მისთვისაც ერთგვარი ჭკუისსწავლება იყო, ანუ ის, თუ როგორ უნდა იცხოვროს ქალმა და რა საშუალებით დააკავოს თავის სიახლოვეს საყვარელი კაცი. დიახ, მისი უახლოესი მეგობარი, სახელოვანი მსახიობი სიუზენ სარანდონი მორიგი გზაჯვარედინის წინაშე აღმოჩნდა და თავისი ცხოვრებაც ამიტომ გაიხსენა...

უცებ კვლავ გაისმა ტელეფონის ზარი და დაქალებმა ერთმანეთს ეჭვის თვალით შეხედეს - ვითომ ტიმს გაახსენდა თავისი ოჯახი?! 

სიუზიმ ტელეფონის აპარატის ღილაკს დააჭირა ხელი და ორივე ქალის ყურს აღელვებული ტიმ რობინსის ხმა შემოესმა:    

"სიუზი, ძვირფასო, ახლა საშინაო ხალათის ყიდვას ვაპირებ და ვერაფრით გადამიწყვეტია რომელი შევარჩიო: ლურჯზოლიანი თუ სადა ყავისფერი?! შენ რას მირჩევ?"

ჯულიამ და სიუზენმა წამით შეხედეს ერთმანეთს და უცებ ერთდროულად გადაიხარხარეს - განა შეეძლოთ ამ საცოდავ არსებებს ქალის გარეშე ცხოვრება?!

გაზეთი "ფანტაზია", #237-238

ინგრიდ ბერგმანი

Ingrid Bergman

დაიბადა 1915 წლის 29 აგვისტოს, სტოკჰოლმში

გარდაიცვალა 1982 წლის 29 აგვისტოს, ლონდონში

...იგი, რა თქმა უნდა, დიდი მსახიობი იყო და ვერ წარმოედგინა საკუთარი თავი კინოსა და თეატრის გარეშე და, როცა ხდებოდა ხოლმე ფეხმძიმობის ან ქმრის, რობერტო როსელინის, ხუშტურების გამო მუშაობას ვერ ახერხებდა, მას თითქოს რაღაც ახრჩობდა და პირველსავე შემთხვევას იყენებდა, რომ გადაღებებზე წასულიყო. იგი ამ დროს არც მესამეხარსიხოვან რეჟისორებთან მუშაობაზე ამბობდა უარს და თავისი ხიბლით იმდენად აკეთილშობილებდა საშუალო ფილმებს, რომ კრიტიკოსები შემწყნარებლობით აღიქვამდნენ მათ, კარგ ფილმებს კი მისი მონაწილეობა უცილობლად შედევრებად აქცევდა ხო­ლმე. ინგრიდ ბერგმანი შვიდჯერ იქნა წარდგენილი "ოსკარის" პრემიაზე და ორჯერ "კასაბლანკისა" და "შემოდგომის სონატისათვის" მიენიჭა ეს პრემია.

და მაინც - ინგრიდ ბერგმანი პირველ რიგში იყო ქალი, რომელიც სიყვარულს დაეძებდა ამქვეყნად.

მისი პირველი ქმარი პეტერ ლინდსტრომი ყველა საკითხის გათვალისწინებით ნამდვილად დადებითი პიროვნება იყო. ნებისმიერი შვედი ქალი ბედნიერი იქნებოდა ასეთ ქმართან ცხოვრებით (ინგრიდ ბერგმანი კი, მიუხედავად ვისკისადმი ტრფიალისა და ჰოლივუდის ზიზილ-პიპილების გათავისებისა, პირველ რიგში შვედი ქალი იყო). პეტერი 24 წლის ასაკში სტომატოლოგიის პროფესორი გახდა, იყო შესანიშნავი მოთხილამურე, მოკრივე და საოცრად ლამაზი მამაკაცი. მან პირველად რომ იხილა 17-18 წლის ინ­გრიდი, რომელიც მაშინ თეატრალური სტუდიის სტ­უ­დენტი გახლდათ, დიდი სიმპათიით განეწყო მის მიმართ და, ამ რომანის ჩასახვა სადმე სამხრეთში რომ მომხდარიყო, ქორწინება, ალბათ, დაუყოვ­ნებლივ მოხდებოდა, მაგრამ, როგორც ითქვა, რომანის ორივე მონაწილე შვედი გახლდათ და მათ მთელი ექვსი წლის განმავლობაში მოუხდათ ერთმანეთის აზომვა-თვალიერება, რათა ტრადიციული მოთ­ხოვნები და ახლობელთა მყარი საოჯახო ნორმები არ დაერღვიათ.

ინგრიდის ახლობლები ხედავდნენ, რომ პეტერზე უკეთეს კანდიდატურას ვერასოდეს შეარჩევდნენ თავისი უდედმამო ნათესავისთვის და ყველანაირად უწყობდნენ ხელს ამ რომანს. თავად ინგრიდი? არა, არც ინგრიდი იყო წინააღმდეგი ლოველასი პროფესორის გვერდით ყოფნისა, რადგან იგი მის ცხოვრებაში ერთადერთი ადამიანი აღმოჩნდა, ვისთანაც თავისუფლად შეეძლო ცხოვრებაზე საუბარი...

ცხოვრება კი ინგრიდს ძალიან აინტერესებდა!

ისინი დასეირნობდნენ სტოკჰოლმის ქუჩებში და ინგრიდი ლაპარაკობდა, გაუთავებლად ლაპარაკობდა იმის შესახებ, თუ როგორ უღებდა მამა მას, ორი წლის გოგონას, სამოყვარულო ფილმებს; უყვებოდა იმას, თუ რა კარგი დედა ჰყავდა მას, რომელიც სამიოდე წლის ინგრიდს ერთხელ სადღაც დაეკარგა და დიდი ხნის შემდეგ სასაფლაოზე იპოვა მისი გადიდებული სურათი; მოუთხრობდა იმას, თუ როგორ გააცნეს მას ვიღაც დეიდა, რომელიც მამამისის მეგობარი იყო თურმე... რომ სულ მალე მამაც დაეღუპა და მისი აღზრდა მამიდამ იკისრა; მოუთხრობდა გიმნაზიის ამბებსაც, თუმცა მთავრი მაინც მორიგი ტრაგედია იყო, მას რომ დაატყდა თავს, როცა ის ერთადერთი მზრუნველი მამიდაც გარდაეცვალა და თავად მასაც მოესურვა სიკვდილი, რადგან ეგონა, რომ მხოლოდ იგი იყო დედის, მამის და მამიდის სიკვდილის მიზ­ეზი... რომ კვდებოდა ყველა, ვის მიმართაც მას დიდი სიყვარული გააჩნდა.

პეტერი ყოველივე ამას პროფესიული ინტერესებითაც უსმენდა და ინგრიდის საუბარს ავადმყოფის აღსარებასავით აღიქვამდა. მან შეძლო დაერწმუნებინა ქალი, რომ ახლობელთა სიკვდილში ბრალი მის სიყვარულს კი არა უკურნებელ სენს - კიბოს მიუძღოდა და რომ მას არ უნდა შეშინებოდა კვლავაც ვინმეს შეყვარება, რადგან სიყვარული სიცოცხლის სათავეა და არა სიკვდილის.

როგორც იქნა, მათ იქორწინეს და ეს მაშინ მოხდა, როცა პეტერი 30 წლის, ხოლო ინგრიდი 23 წლის, სტოკჰოლმის ერთ-ერთი თეატრის უკვე ამომავალი ვარსკვლავი იყო. 

"ხიფათში იგდებო თავს - ქორწინების წინ უთხრეს პეტერს კე­თილისმსურველებმა - ხომ იცი რა თავქარიანნი არიან ეს მსახიობები, მით უმეტეს ლამაზმანებიო" - მაგრამ პეტერი მაინც წავიდა რისკზე და ყველაფერი სრულიად უღრუბლოდ და ბედნიერად დაიწყო. ინგლისში გატარებული თაფლობის თვის შემდეგ ისინი სტოკჰოლმში დაბრუნდნენ და პეტერის უზ­არმაზარ ბინაში დასახლდნენ, სადაც ყოველკვირეულად მეჯლისებს მართავდნენ მეგობარ-ნაცნობებისათვის. ინგრიდი, რო­გორც დარბაისელ შვედ ქალბატონს შეეფერება, აკურატულად წარმართავდა საოჯახო ცხოვრებასა თუ მეურნ­ე­ობას, არ ერიდებოდა არანაირ შრომასა და ხელსაქმეს და ის ფაქტი, რომ 1937 წელს იგი შვედეთის საუკეთესო მსახიობად დაასახელ­ეს, არანაირი საგა­ნგებო აჟიოტაჟ­ის მიზეზი არ გამხდარა. მისთვის მთავარი მეუღლეობა იყო და თავისი სათაყვანებელი პეტერის გარეშე ნაბიჯსაც არ დგამდა. რომ არა პეტერი, იგი ჰოლივუდზე ფიქრს ახლოსაც არ გაიკარებდა; ჰოლივუდში კი პროდიუსერ დევიდ სელე­ზნიკს გაგებული ჰქონდა ამბავი გენიალური შვედი მსახიობის ამობრწყინების შესახებ და ემისარს ემისარზე აგზავნიდა სტოკჰოლმში, რათა ამ ქალისთვის ნებისმიერ გა­ს­აგებ ენაზე განემარტათ, რომ ევრ­ოპაში ომია, ჰოლივუდში კი ფული და დიდებაა, რაც მისთვისაცაა გამზადებული და მხოლოდ მისი ჩასვლა და ფილმ "ინტერმეცოში" მონაწილეობაა საჭირო, რათა კვირეულად 2500 დოლარის ოდენობის ჰონორარი მიეღო (თვით ვივიენ ლის "ქარწაღებულნის" გადაღებებზე ორჯერ ნაკლები ეძლეოდა).

...და პეტერმა გადაწყვიტა, რომ ინგრიდი ჰოლივუდში უნდა გამგზავრებულიყო. "პიას რა ეშველება?" - ესღა აღმოხდა ინგრიდს, რომელსაც არცთუ დიდი ხნის წინ ხვდა დედობის პატივი და ახლა თავის გოგონასთან განშორება ეძნელებოდა. "მე მას ძიძას მოვუძებნიო" - უპასუხა ქმარმა და ასე დასწამეს ცილი მეგაზეთეებმა ინგრიდს შვილის მიტოვებაში.

პეტერმა არათუ შეასრულა დაპირება, არამედ სულ მალე ჰოლივუდში ჩააკითხა მეუღლეს, მისი საქმეების წარმართვაც იკისრა, ზღვის პირას საუ­კეთესო ვილაც უყიდა და უკვე წამოჩიტულ პიასაც შესაშური მზრუნველობით უვლიდა, მაგრამ...

რატომ დაშორდნენ ერთმანეთს?!

იმიტომ, რომ ნამდვილი სიყვარული არ ბუდობდა მათში!

იმიტომ, რომ ინგრიდის ცხოვრება მოდიდან გა­სულ ტვიდის პალტოს დაემსგავსა, იმიტომ, რომ მას ვნებები სჭირდებოდა და არა კეთილდღეობა, რომ ყვავილები ერჩია მილიონიან ქვითრებს...

პეტერი ყველაფერზე თვალს ხუჭავდა და პატიებით ეკიდებოდა ინგრიდის ყოველგვარ კაპრიზს. მან მეუღლეს ფოტოგრაფ რობერტ კაპოსთან გაბმული ხანმოკლე რომანიც კი აპატია და ამას თავისი სულ­გრძელობით ხსნიდა, თუმცა მთავარი მიზეზი მაინც იმ შემოსავლების შენარჩუნება იყო, რასაც ხსენებული პროდიუსერი დევიდ სელეზნიკი პატიოსნად უხდიდა მათ. თავად ინგრიდმაც მალე მიივიწყა ეს რომანი, რადგან ის ფოტოგრაფი არაფრით სჯობდა მის გასაქმოსნებულ სტომატოლოგ ქმარს. ოჯახის გადასარჩენად მათ მეორე შვილის ყოლაც დააპირეს და მთელ იმედებს იმ ჯერარშობილ არსებაზე ამყარებდნენ, მაგრამ...

მის ცხოვრებაში შემოიჭრა რობერტო როსელინი და ყველაფერი მიანგრ-მოანგრია!

გარეგნულად ეს ცნობილი რეჟისორის ცნობილ მსახიობთან შეხვედრას ჰგავდა და მას პეტერიც ესწრებოდა (...თავისი საქმიანი იერით). ინგრიდი კი ჩუმ­ად იჯდა, სიგარეტს სიგარეტზე ეწ­ეოდა და როსელინის მოსწავლე გოგონასავით უმზერდა, რადგან დიდი ხანია, რაც მის ფილმს - "რომი ღია ქალაქია"  - აღმერთებდა და ერთხელ წერილიც კი მისწერა იტალიელ მაესტრო: "მე, ინგრიდ ბერგმანი, აღფრთოვანებული ვარ თქვენი შემოქმედებით და მსურს თქვენთან მუშაობაო..." და აი, პარიზის ფეშენებელურ რესტო­რანში ნახეს მათ ერთმანეთი და ინგრიდი მიხვდა, რომ იგი გადაურჩა წუთისოფლის ამაოებას, თუმცა იმასაც გრძნობდა, რომ ეს იმავ­დ­როულად მის დაღუპვასაც ნიშნავდა.

ეს მოხდა 1948 წლის 29 აგვისტოს, როცა ინგრიდ ბერგმანს ზუსტად 33 წელი შეუსრულდა.

...როსელინის კი, როგორც მას სჩვეოდა, წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა იმის შესახებ, თუ რა ფილმის გადაღება სურდა და რის შესახებ იქნებოდა სცენარი. მას საერთოდ არ უყვარდა ისეთ მოსაწყენ საკითხებზე ფიქრი, როგორიც სცენარია. იგი გადაღებებს შემოქმედებითი ფანტაზიით წარმართავდა და რო­ცა აღმოაჩენდა, რომ შემდგომი მუშაობისათვის სცენარი აღ­არ აქვს, ტოვებდა გადაღებებს და კვირაობით იკარგებოდა სადმე მახლობელ პლაჟზე.

...და ახლაც როსელინი ხედავდა მხოლოდ ჰოლივუდის ვარსკვლავს, რომლის მეშვეობითაც იგი დიდ თანხას იშოვიდა, თუმცა ეს ვარსკვლავი მას ძალიან მოსწონდა! ჰოდა, რობერტო უნებლიედ მისწვდა ყვავილს და ფურცლების მოწყვეტით მკითხაობა დაიწყო  - "გადავიღოთ ფილმი - არ გადავიღოთ ფილმი - გადავიღოთ - არ გადავიღოთ - გადავიღოთ!"

"გადავიღოთ!" - დაეთანხმა ინგრიდიც და უმალ ქმრის გამყინავი მზერა იგრძნო, რომელსაც ჯერ ჰონორარისა და მუშაობის პირობების განსაზღვრა აინტერესებდა.

* * *

ორი ამგავრი დიამეტრალურად საწინააღმდეგო მამაკაცი, როგორებიც იქ ისხდნენ, ალბათ მსოფლიოში არ მოიძებნებოდა: პეტერი გახლდათ შვედი კვადრატში თავისი ზომიერი და თანაბარი ბუნებით, როგორც ქალაქის გაზონი, რობერტო კი იყო იტალიელი კუბში - იდუმალი და გამოუცნობი, როგორც უღრანი ტყე... 

...მაშ ასე: ინგრიდ ბერგმანი ორი მამაკაცის დაპირისპირების ობიექტი გახდა: პეტერის, რომელიც უწესიერესი მეოჯახე იყო და რობერტო როსელინის, ვინც მოცემულ მომენტში არასოდეს იცოდა, თუ რამდენი ცოლი, შვილი და საყვარელი ჰყავდა. იმ დროს (1948 წელს) როსელინის 5 სა­აშკარაოზე გამოყვანილი ცოლი "უმშვენებდა ოჯახს": 1. მის ამერიკა-46, რომელსაც როსელინი რატომღაც ფილმებში იღებდა... 2. დიდი ანა მანიანი, რომელიც რობერტოს ნამდვილად უყვარდა... 3. სტრიპტიზის მოცეკვავე... 4. ვიღაც უნგრელი ქალი... და ბოლოს -  5. ვიღაც ოფიციალური ცოლი.  

რობერტოს კი ყველაზე მეტად ავტომობილები უყვარდა.

ინგრიდმა და პეტერმა როსელინი საშობაოდ თავისთან, ჰოლივუდის ერთ-ერთ ვილაში მიიწვიეს და მაშინ მოხდა ერთი პატარა (...პატარა, რაც ხში­რად დიდი ამბების მიზეზი ხდება) ამბავი:

ინგრიდის ქალიშვილმა, 10 წლის პიამ მშობლებს ველოსიპედის ყიდვა სთხოვა და ინგრიდი ქალი­შვ­ი­ლ­თან ერთად მის შესაძენად გაეშურა. მაღაზიაში კი გოგონას, ველოსიპედის ნაცვლად, გასაბერი ძროხა  მოეწონა (...ო, რა მშვენიერი რამ არისო! - ინგრიდსაც აღმოხდა....), მაგრამ ოჯახის უფროსის გადაწყვე­ტილებით გოგონას მაინც ველოსიპედი უყიდეს, რადგან მას (პეტერს), ცოლის მიერ გამომუშავებული  ფულის გადახდა 75-დოლარიანიან ძროხაში მეტისმეტ ხელგა­შლი­ლო­ბად ეჩევენა...

ამასობაში მათთან ჩამოვიდა რობერტო როსე­ლ­ინი, რომელიც  მეორე დღესვე, რა თქმა უნდა, ნამ­დ­ვილი იტალიელივით მოიქცა და მის მასპინძელ ცოლ-ქმარს საჩუქრები მიართვა - უძვირფასესი ჰალსტუხი პეტ­ერს და ორიგინალური ხელჩანთა ინგრიდს. მან არც პატარა პია დატოვა უსაჩუქროდ და მაღაზიიდან სწორედ ის ძროხა "მოუყვანა", რომელიც გოგონას მამამ სიძვირის გამო არ უყიდა (!!!).

...ყველაზე საინტერესო ისაა, რომ როსელინიმ ამ ყველაფერიში 300$ დახარჯა, რომელიც მასპინძელი პეტერისაგან ისესხა, რადგან თავად მას ერთი გრ­ოშიც არ გააჩნდა ჯიბეში.

...ორიოდ თვეში ინგრიდ ბერგმანი რომში რო­ს­ე­ლინისთან  გაემგზავრა. ქალმა თან პირადი ნივთების პა­ტარა ჩემოდანი წაიღო, როგორც ჩვეულებრივ და­ი­არებოდა ხოლმე გადაღებებზე და ვერავინ იფ­იქრებდა იმას რომ მას ოჯახში დაბრუნება აღარ ეწ­ერა. ამას თავად ინგრიდიც ვერ იფიქრებდა, მაგრამ...

წარმოიდგინეთ რომი, ფედერიკო ფელინის კო­მპლიმენტები, ტემპერამენტული თაყვანი­სმ­ცე­მ­ლები, ყვავილები, ყვავილები და რობერტოს ვნებიანი მზერა...

გაუძლებდა ამას რომელიმე ქალი?!

ინგრიდმაც ვერ გაუძლო და იგი რომში დარჩა!

...გაზეთებში კი გამოჩნდა იტალიის პეიზაჟების ფონზე ხელიხელჩახუტებული ინგრიდისა და რობ­ერტის  ფოტოები და... მთელი ამერიკა წყევლა-კრუ­ლვითა და გლოვით გამოემშვიდობა მითს ინგრიდ ბერგმანის წმინდანობის შესახებ. მისი და პეტერის ოჯახი წესიერებითა და პატიოსნებით ჰოლივუდში სანიმუშოდ იყო მიჩნეული. პუბლიკას ხიბლავდა ეს ოჯახური იდილია და უცებ!...

როგორ გაბედა ეს ინგრიდ ბერგმანმა?!

...ვინაა იგი ბოლოსდაბოლოს?!

ინგრიდს მაშინვე შეეძლო ჩაეფარცხა ეს ყვე­ლა­ფერი და პეტერთან დაბრუნებულიყო, მაგრამ მან სიყვარული არჩია ავტორიტეტს და მკაცრადაც და­ისაჯა: ჯერ ამერიკამ, შემდეგ შევედეთმა და ბოლოს მთელმა ევროპამ მოიკვეთა იგი... ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით და თანაც ისე, რომ პატიების არა­ნაირი შეღავათი არ დაუტოვა - მცირეოდეხნის წინ წმინდანად შერაცხული ქალი ზნედაცემული მეძავის ტიტულებით შეიმოსა.

პეტერს კი ისღა დარჩა სანუგეშოდ, რომ  შური­ს­ძიების მიზნით განქორწინების პროცესი გულის­გამაწვრილებლად გაჭიმა და გაქცეულ ცოლს შვილის ნახვა აუკრძალა. 

ინგრიდმა კი როსელინის ბიჭი გაუჩინა.

ასე დაიწყო იტალიაში ფოტოსიგიჟე. რეპო­რტ­ი­ორები მიაწყდნენ სამშობიაროს, სადაც ინგრიდი ახლად­შობილ ვაჟთან ერთად იწვა, რაღას არ იგო­ნებდნენ ისინი (ფოტოგრაფები), რომ პალატაში შე­ე­ღწიათ - მშობიარე ქალად იკატუნებდნენ თავს, ექ­თნებს უზარმაზარ ქრთამებს აძლევდნენ, წვიმის მი­ლებზე დაცოცავდნენ - და ეს ყველაფერი ხდებოდა მხოლოდ იმ­ის­ა­თ­ვის, რომ რომელიმე გაზეთის პი­რველ გვ­ერდზე რა­ღაც ამგვარი რამ დაეწერათ: "მან ამერიკაში მი­ატოვა გოგონა, რათა იტალაში ბიჭი გაეჩინა". შვედ­ე­თის პრესამ იგი "ეროვნულ დრ­ოშაზე წაცხებულ ლაქად" მონათალა, ერთმა ამერიკელმა მოძღვარმა რა­დიოში მთელი ქვეყნის გასაგონად ინგრიდ ბერგმანს "ბიწიერების სიმბოლო" უწოდა; კინოგაქირავებაში ბერგმანის ფილმები აკრძალეს, რადიოარქივებიდან ყველა მისი ჩანაწერი ამოიღეს...

რობერტო როსელინიმ კი მშვიდად გააფორმა განქორწინება მორიგ ყოფილ ცოლთან და ინგრიდს ოფიციალურად სთხოვა ხელი, თუმცა მათი ქო­რ­წინება, როგორც ითქვა, ყოფილ ქმართან გან­ქო­რწინების გაჭიანურების გამო გაურკვეველი ვადით გადაიდო და ახლადშობილი ბიჭუნა როს­ე­ლ­ინიმ ასე წარუდგინა ოფიციალურ ინსტანციებს - "რობერტო როსელინის ვაჟი, დედის ვინაობა დაუდგენელიაო". ასე რომ, ინგრიდ ბერგმანი შეიქნა იმ ეპოქის, და საერთოდ XX საუკუნის ყველაზე ცნო­ბილი ანონი­მ­ური დედა!...

დრო გავიდა

ყველაფერი ნელინელ მო­წესრიგდა, როსელინიმ ინ­გ­რიდი და თავისი პატარა რო­ბერტინო სანტა-მარი­ნე­ლ­ას ერთ თვალწარმტაც ვი­ლაში დაასახლა, თავად კი აღ­­ივსო შემოქმედებითი იდ­ეებით, პროდიუსერების ძიე­ბაში დაიწყო წანწალი და გა­მუდმებით მონაწილეობდა სპორტული ავტომობილების შეჯიბრებებში, რომელთა გა­რეშე მას ცხოვრება ვერ წარ­მოედგინა... ინგრიდი კი უვლ­იდა ბავშვს და კვლავ კინოზე ოცნებობდა.

"შენ მხოლოდ ჩემს ფი­ლ­მ­ებში ითამაშებო!" - განუც­ხა­და ერთხელ მას ეჭვიანმა და თავქ­არ­ი­ანმა როსელინიმ და თავის გენიალურ ცოლს სამუდ­ამოდ აუკრძალა გადაღება სხვა რეჟი­სო­რ­ებთან, არადა, მასთან მუშაობაზე ოცნებობდნენ ფელინიც, ვისკონტიც და სხვებიც...

მიუხედავად ამგვარი ტირანიისა, ინგრიდი მო­რ­ჩილად იტანდა განმარტოებულ ცხოვრებას, რადგან მას ნამდვილად უყვარდა რობერტო როსელინი, რო­მელიც, თითქოს შეგნებულად და თითქოს გაუა­ზრ­ებლად, ყველანაირად ცდილობდა, რომ ცოლის ცხო­ვრებიდან კინემატოგრაფი ამ­ო­ეშალა. იგი ცოლს ამერიკაში დატოვებული შვილის ნახვასაც უკრძ­ალავდა, თუმცა არც ყოფილი ქმარი იყო ამის მომხრე და პატარა პიას შთააგონებდა, რომ დედისათვის სი­ძუ­ლვილით აღსავსე წერილები მიეწერა.

1951 წელს ინგრიდ ბერგმანმა კვლავ იგრძნო, რომ ფეხმძიმედაა და სულ მალე ორი მშვენიერი გოგონა, ტყუპები - იზაბელი და იზოტა შობა და მის დღიურში ასეთი ჩანაწერი გამოჩნდა - "ჩემი ერთადერთი ბედნიერება იტალიაში შვილების გაჩენააო", თუმცა ამ ბედნიერებას ქმრის უზარმაზარი ვალები და კი­ნოსთან ხანგრძლივი განშორება აფერმ­კრთ­ა­ლებდა. ასე და ამგვარად, ერთ მშვენიერ დღეს ინგრიდ ბერგმანმა იგრძნო, რომ მას როსელინის აღარც პი­როვნება და აღარც შემოქმედება აღარ აღელვებდა, ამას დაერთო ისიც, რომ ამერიკამ მას ქვეყანაში შე­სვლის ნება დართო; დართო და იგი მაშინვე მი­იწვიეს ფილმ "ანასტასიაში" გადასაღებად (...რამაც რო­სელინი გააცოფა, მაგრამ ცოლს ვეღარ შეა­ცვლევინა გადაწყვეტილება). ამ ფილმმა დიდი აღიარება მოიპოვა და მაყურებელმა კვლავ გა­აღმერთა ინგრიდ ბერგმანის ნიჭი; ფილმს პარიზში დადგმული სპ­ექ­ტაკლი "ჩაი და თანაგრძნობა" მოჰყვა, რაც ბერ­გმანისთვის ნამდვილი ტრიუმფი აღმოჩნდა და...

ინგრიდ ბერგმანი თავის თაყვანისმცემლებს დაუბრუნდა

ამასობაში როსელინიმ კიდევ ერთი ცოლი შე­ი­რთო, რაც ინგრიდისათვის არც მოულოდნელობა ყოფილა და არც შოკი, რადგან მას ბებერი იტა­ლიელი დონ ჟუანი აღარ უყვარდა.         

ინგრიდის მესამე სიყვარული და ქმარი ლარს შმი­დტი გახლდათ. ათლეტური აღნაგობის ევროპელი პროდიუსერი, რომელიც პირველი შეხვედრისას ინგრიდს რატომღაც ოფიციანტი (?!) ეგონა. ქალი თავისი ორი ქორწინებით იყო გატანჯული, კაციც დიდ პრობლემებში იყო გახლართული ყოფილი ცოლის გამოისობით და მათ გაუგეს ერთმანეთს... ისინი და­რწმუნდნენ, რომ ერთმანეთისთვის იყვნენ შექმნილნი და ინგრიდის ცხოვრებაც ჩვეულ კალაპოტში ჩადგა. თვით პიამაც კი აპატია დედას და მასთან ერთად მთელი ზაფხული გაატარა.

რაც შეეხება როსელინის, იგი თავის 27 წლის ტოპ-მოდელ ცოლთან განმარტოვდა, კვლავ შემო­ქმე­დ­ებ­ით იდეებში ჩაეფლო და ინგრიდისაგანაც ადვილად მიიღო განქორწინება. ასე დასრულდა ინგრიდ ბერგმანის ცხოვრებაში "იტალიური კოშმარი" (მსგავსი რამ ოდრი ჰეპბერნსაც დაემართა იტა­ლ­იაში, თუ გახსოვთ) და მშვენიერი დღეების წყება დაუსრულებლად გადაება ერთმანეთს, რის მთავრი ხელშემწყობიც სწორედ ლარს შმიდტი გახლდათ.

ერთადერთი ულტიმატუმი, რაც შმიდტმა ინგ­რიდს წაუყენა შემდეგი გახლდათ: მან სტოკჰოლმის მახლობლად პატარა კუნძული შეიძინა და ერთ მშვენიერ დღეს ცოლს განუცხადა, რომ მისთვის სიურპრიზი აქვს მომზადებული და თითქმის უბრძნა, რომ მასთან ერთად შვედეთში წასულიყო. სამ­შობ­ლოში დაბრუნება უკვე ენით აუწერელი სიურპრიზი გახლდათ ინგრიდისათვის, მაგრამ იქ მას მეტი აღფ­რთ­ოვანება ელ­ოდა - თანა­მემა­ულეებმა მას ყვ­ელაფერი აპა­ტიეს! საყ­ვა­რ­ელმა კაცმა კი საჩუქრად ის პატარა კუნ­ძუ­ლი დანხოლმენი აჩუქა, რომ­ლის სიახლოვესაც ბავშვობა ჰქო­ნდა გატარებ­უ­ლი ინგ­რ­იდს!...

ამ კუნძულზე არ იყო არც ელექტრობა, არც ტელეფონი და ტელევიზია და არც კინოს ხმაურიანი სამყარო, იყო მხოლოდ ის ბედნიერება, რა­საც სახელოვანი შვედი მს­ა­ხიობი მთელი ცხოვრების მა­ნძილზე დაეძებდა. მარ­თა­ლია, ეს ბედნიერება დიდხანს არ გაგრძელებულა, რადგან ჯერაც საკმაოდ ჯანმაგარ ლა­რსს სხვა ქალი შეუყვარდა და ეს საიდუმლო ინგრ­იდსაც გაანდო, მაგრამ ისინი ერთმანეთს მაინც არ დაშორებიან, რადგან ერთ საშინელ დღეს გაირკვა, რომ ინგრიდი უკურნებლი სენითაა დაავადებული და ეს სწორედ იმ დღეს მოხდა, როცა  შვედეთის სამეფო თეატრში მისი დაბრუნება უნდა მომხდარიყო...

... ინგრიდი ორიოდე კვირით ლოგინს მიეჯაჭვა, მერე კვლავ შეძლო წამოდგომა და ზღვის ნაპირას ჩადიოდა ხოლმე, იჯდა საათობით და, მგონი, არაფერს ნანობდა; ერთხელ კი მან ლარსს სთხოვა - "როცა მე... როცა აღარ... ჩემი ფერფლი ამ ნაპირზე გააბნიეო!"~ მისმა საყვარელმა ლარსმა უხმოდ დაუქნია თავი..

სამი დღის შემდეგ ინგრიდ ბერგმანი გარდაიცვალა... 

ჯინა ლოლობრიჯიდა

Gina Lollobrigida

დაიბადა 1927 წლის 4 ივლისს

ლოლობრიჯიდა ერთ-ერთი იმ იშვიათთაგანია მსოფლიო კინოხელოვნებაში, ვისაც მთელი ეპოქისა და თაობის სიმბოლოობა არგუნა ღმერთმა. ეს არის ქალი, რომლის სახელის ხსენება 50-60-იან წლებში სილამაზის, უფრო სწორად მომაჯადოებელი მშვენიერების ტოლფასი იყო და რაც ყველაზე მთავარია, მან ეს "იმიჯი" დღემდე შეინარჩუნა, მაშინ როცა მისი თანამედროვე ბევრი მშვენიერი და ნიჭიერი მსახიობი დიდი ხანია დავიწყებას მიეცა. ყოველივე ეს მით უფრო გასაკვირია, რომ ჯინა ლოლობრიჯიდა, მიუხედავად თავისი განუზომელი პოპულარობისა, არასოდეს იყენებდა ბოროტად ამ დიდებას, ანუ "თავაშვებული ვარსკვლავიერი" ცხოვრებით არ ცხოვრობდა და მანკიერი სკანდალებით არასოდეს კვებავდა ჭორისა და მითქმა-მოთქმის მოყვარულებს. 

ამის მიზეზი, შესაძლოა, ის გახლავთ, რომ ჯინა მარავლმხრივი ხელოვანია და ხელოვნებას არასოდეს უყურებს "გამოყენებითი" მიზნით. 

* * *

Lillo, როგორც მას თაყვანისმცემლები მოიხსენიებენ, დაბადებითვე იყო "განწირული" პოპულარობისათვის და ამის საბუთად თუნდაც იმ ფაქტის მოყვანა შეიძლება, რომ 1930 წელს 3 წლის ჯინა (იტალიის პროვინცია აბრუძანას ქალაქ სუბიაჯოს მკვიდრი) იტალიის ულამაზეს ჩვილად აღიარეს. გარწმუნებთ, მსგავს ფაქტს ვერცერთი ვარსკლავის ბიოგრაფიაში ვერ შეხვდებით; თუმცა, როგორც ამ წერილის პათოსიდან გრძნობთ, ჯინას ეს პოპულარობა "თავში არ ავარდნია" და ბავშვობის დანარჩენი ხანა მუსიკის, სიმღერის, სკულპტურისა და ფერწერის შესწავლას მოანდომა.   

...და მაინც, მიუხედავად ასეთი მიზანმიმართული აღზრდისა, იტალიელი ლამაზმანების ბიზნესით დაკავებული ადამიანები არასოდეს ანებედნენ თავს ჯინას და გამუდმებით ნაირგვარ კონკურსებზე იწვევდნენ, თუმცა განსაკუთრებულ წარმატებეს ვეღარ აღწევდა ჯინა ამ სფეროში, ალბათ, იმიტომ რომ ტანაშოლტილი ლამაზმანების გვერდით მისი მინიატურული ფიგურა დიდ შთაბაეჭდილებას ვეღარ ახდენდა და ყველაზე მეტი, რაც მისთვის გაიმეტეს ამ სფეროს ბიზნესმენებმა, 1947 წლის მის იტალიის კონკურსზე მე-3 ადგილი იყო.

* * *

მაგრამ, საბედნიეროდ ამქვეყნად არსებობს ისეთი მშვენიერი სფერო, რასაც კინო ჰქვია და სწორედ მან მოქცია თავის კლანჭებში ეს მშვენიერი გოგონა, რომელსაც სულ მალე ერგო ტიტული, რომელსაც. ალბათ, სხვა ვერასოდეს მიიღებს - თანამემაულეებმა მას “Gina Nazionale” უწოდეს და ეს იმ ორიოდე ფილმის შემდეგ მოხდა, რაც 50-იანი წლებისათვის ევროპულ კინოში მთელ ეპოქად იქცა; ესენია კრისტიან ჟაკის "ფანფან ტიულპანი" (Fanfan La Tulipe, 1951) და რენე კლერის "ღამის ლამაზმანები" (Les Belles De Nuit, 1952);  ეს ფილმები იმდენად მნიშვნელოვანი კინონაწარმოებები აღმოჩნდა, რომ ისინი თვით საბჭიურმა ცენზურამაც კი ვერ დაიწუნა და თავისი (საბრალო საბჭოელი) მაყურებლის სანახავადაც გაიმეტა.

საერთოდ ჯინა ლოლობრიჯიდას 1946-85 წლებში 70-მდე ფილმში აქვს მონაწილეობა მიღებული და, რა თქმა უნდა, არ შეიძლება ითქვას, რომ ყოველი როლი საგანგებო მოვლენა იყო. ასეთ მოვლენად რამოდენიმე ფილმი შეიძლება ჩაითვალოს, თუნდაც ლუიჯი კომენჩინის ფილმები "პური, სიყვარული და ფანტაზია" (Pane, Amore e Fantasia, 1953) და `პური, სიყვარული და ეჭვიანობა~ (Pane, Amore e Gelosia, 1954), მაგრამ ყველაზე, ყველაზე, ყველაზე დიდი მოვლენა მაინც ჯინა ლოლობრიჯიდას მიერ განსახიერებული ესმერალდა იყო ვიქტორ ჰიუგოს რომანის ეკრანიზაციაში - "პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარი" (NOTRE-DAME DE PARIS,  1957).

* * *

ევროპა ევროპად, მაგრამ, მოგეხსენებათ კინოს მექა მაინც ჰოლივუდია და იქაურმა ბიზნესმენებმა არ დაიშურეს მცდელობა, რათა ჯინა ლოლობრიჯიდა ამერიკაში გადაებირებინათ და მისგან, როგორც ეს ამერიკელებს კარგად სჩვევიათ "რაღაცის სიმბოლო" შეექმნათ ბიზნესის  საკეთილდღეოდ. 

ჯინა წავიდა ამერიკაში! ამერიკაში, სადაც მერილინ მონროს ზეობის ხანა იდგა! 

ჰოლივუდში ჯინამ თითქმის ხუთი წელი გაატარა (1961-66 წწ.) და გარკვეული რაოდენობის ფილმებშიაც მიიღო მონაწილეობა, მაგრამ საბოლოო ჯამში მალე დარწმუნდა თავადაც და მისი მიმპატიჟებლებიც, რომ ჰოლივუდი ლოლობრიჯიდას საქმე არ იყო... რომ მისი ინტერესები უფრო ნამდვილი ხელოვნების ფარგლებშია მოქცეული და ნაკლებად  ექვემდებარება კინოწარმოების ინტერესებს...

ამასობაში ასაკმაც თავის ქნა, მისი ოდნავ შელახული მშვენერებით ვეღარ კმაყოფილდებოდნენ რეჟისორები და ჯინას მისი პროფესიისა და პოპულარობის პიროვნებისათვის მეტად უცნაური გატაცება გაუჩნდა -  ეს ფოტოგრაფია გახლავთ. ამ ფაქტს კინოვარსკვლავმა ასეთი ახსნა მოუძებნა: "ეს ერთგვარი შურისძიებაა კინოსამყაროზე. იქ მე ვაკეთებდი იმას, რაც სხვებს სურდათ, ფოტოკამერა კი მე არჩევანის სრულ თავისუფლებას მაძლევს". და შეიძლება ითქვას, რომ ამ სფეროშიც გასაოცარ წარმატებებს მიაღწია ჯინამ, იგი იტალიის ერთ-ერთ ყველაზე წარმატებულ ფოტოხელოვანდ აღიარეს, მისი ნამუშევრები მთელ მსოფლიოს მოედო და საოცარი სინამდვილით ასახავდა 70-80-იანი წლების ადამიანთა ცხოვრებას. 1976 წელს ჯინამ რეჟისორობაც სცადა, ოღონდ არა მხატვრულ კინოში, არამედ კინოდოკუმენტალისტიკაში და თავის ნამუშევრის თემად მსოფლიო პოლიტიკის ერთ-ერთი ყველაზე გამოუცნობი პიროვნება, ფიდელ კასტრო აირჩია.

* * *

ამბობენ, ასაკში შესულ ჯინას ხასიათი დაუმძიმდაო და ამის დასტურად ბერლინის კინოფესტივალზე ატეხილი სკანდალი მოჰყავთ, როცა ჯინამ  ჟიური არაობიქტურობაში ამხილა, მაგრამ ეგებ ეს ასაკი კი არა სამართლაინობის სამსახურია.

* * *

ჯინას ჰყავს ვაჟი მილკო,  მისი ქმარი კი ეროვნებით  უნგრელი გახლდათ...

ავა გარდნერი

 Ava Lavinia Gardner

დაიბადა 1922 წლის 24 დეკემბერს აშშ-ს ქალაქ გრაბტაუნში (ჩრდ. კაროლინის შტატი) 

გარდაიცვალა 1990 წლის 25 იანვარს ლონდონში

"50-იანი წლების ულამაზესი ქალი"

...დიახ, სწორედ ეს ტიტული მიაკუთვნა პრესამ და მაყურებელმა ავა გარდნერს!...

იგი  მთელი მსოფლიოსათვის უპირველესად მართლაც ლამაზ ქალადაა ცნობილი და შემდეგ ახსენდებათ, რომ ეს ქალი შესანიშნავი მსახიობიც იყო!... ამის დასტური კი ის ორიოდე ფილმია, რაც ჩვენს მაყურებელს უნახავს; ესენი გახლავთ "კილიმანჯაროს თოვლიანი მთა", "შიშველი მახა", "მაიერლინგი" და სხვა. 

* * *

ავა გარდნერის მშვენიერება მისი გამოჩენისთანავე გახდა მამაკაცთა მღელვარების მიზეზი ჰოლივუდში და ასეთი "მოთხოვნილება" მასზე მის შემდგომ ცხოვრებაში მთელი სისრულით აბობოქრდა; ამას, რა თქმა უნდა, ხელი შეუწყო ჰოლივუდში კარგა ხნით ადრე შემუშავებულმა "სავარსკვლავო სისტემამ" და ლეგენდების შეთხზვის მეთოდმა, მაგრამ არც სინამდვილე იშურებდა ავასათვის  ზღაპრულ "მიზანსცენებს" და მის ფერხთით ეცემოდნენ ამერიკის ყოველგვარი ელიტისა თუ ბომონდის აღიარებული რაინდები...

როგორც ითქვა, ავა გარდნერის შესახებ უამრავი ლეგენდა შეთხზეს მისმა თანამედროვე "ფანტაზიორებმა", რომელთაგან ერთი საკმაოდ დამაჯერებლად ჟღერს, ეს მის უკიდურესად უბედურ ბავშვობას შეეხება და, როგორც ჩანს, გარკვეულწილად სიმართლესთანაცაა წილნაყარი.

1922 წელს, როცა ავა გარდნერი მოევლინა ქვეყნიერებას, მამამისი ჩრდილოეთ კაროლინის ერთ მიყრუებულ ფერმაში მუხლჩაუხრელად შრომობდა, რათა თავისი მრავალრიცხოვანი ოჯახი როგორმე გამოეკვება. ჩვენთვის უცნობია, ავას შემდეგ თუ შეიძინა ამ ოჯახმა კიდევ შვილი, მაგრამ მომავალი კინოვარსკვლავის რიგითობაც შვილებში საკმაოდ არასახარბიელო იყო - იგი თავისი მშობლების მე-7 შვილი გახლდათ.

ლეგენდააო ვთქვით, მაგრამ მაინც მივყვეთ მისი ბიოგრაფების მონათხრობს და დავიჯეროთ, რომ ქალი, რომელიც 40-50-იან წლებში მთელ ამერიკას "მშვენიერების ბნედას" ჰგვრიდა, სადღაც 30-იანი წლების დასაწყისში ფეხშიშველი დაწანწალებდა ჩრდ. კაროლინის უკაცრიელ გზებზე და იშვიათ გამვლელ-გამომვლელს ლუკმა პურს სთხოვდა. როგორც ასეთ შემთხვევებში ხდება ხოლმე, ოჯახის მამა ადრე გარდაიცვალა, დედამ სარჩოს საშოვნელად კარდაკარ სიარული დაიწყო და შვილებსაც "მიეცათ სრული უფლება", რომ თავად მოეპოვებინათ პური არსობისა.

ასე რომ, ავა გარდნერის მდივან-მემანქანეობა უფრო წარმატებად უნდა ჩაითვალოს მისი ოჯახის რეპუტაციის კვალობაზე, ვიდრე დამცირებად; მაგრამ ეს არ არის მთავარი... მთავარი ისაა, რომ იქ, სადღაც ვიღაცის ოფისში ღირსეულად დაფასდა ლამაზი ქალის სილამაზე და იგი ფოტომოდელირებისათვის მიიწვიეს!.. 

აქ მთავრდება ლეგენდა და იწყება ავა გარდნერის ნამდვილი სამსახიობო თავგადასავალი! 

* * *

როგორც ჩვენ არაერთი :კინოქალღმერთის" ბიოგრაფიიდან ვიცით, მოდელირებიდან "ჰოლივუდამდე", როგორც წესი, ერთი ნაბიჯიღა რჩება ხოლმე და ავა გარდნერასაც გადაადგმევინეს ეს ნაბიჯი - მას გაუფორმეს კონტრაქტი კვირაში 50%-იან ანაზღაურებაზე. ჯერ, რა თქმა უნდა, ეპიზოდური როლები იყო, მაგრამ ეს დიდხანს არ გაგრძელებულა. 1946 წელს გარდნერმა ჰემინგუეის ნაწარმოების მიხედვით გადაღებულ ფილმ "მკვლელებში" მთავარი როლი განასახიერა თავად ბერტ ლანკასტერთან პარტნიორობით. ამას მოჰყვა ფილმი "ოცნებებით მოვაჭრენი" (The Hucksters, 1947)  და ასე იშვა ჰოლივუდის ახალი სექს-სიმბოლო (...ამ ტიტულში იმხანად მას მხოლოდ რიტა ჰეიუეტი - "პლეიბოის" ვერსიის ლამაზმანი # 11 - ეცილებოდა).

ამასობაში პირად ცხოვრებაშიც ჰქონდა მოპოვებული ავა გარდნერს გარკვეული "წარმატებები", რაც იმაში გამოიხატებოდა, რომ 1946 წლისათვის უკვე ორი ქმარი ჰყავდა გამოცვლილი... აი, 1948 წელს კი დაიწყო სწორედ ის ბობოქრება, რაზედაც ზემოთ მოგახსენეთ და ეს 11 წლიანი რომანი-ქორწინება გახლდათ თავად ფრენკ სინტარასთან; ამ ორი ვარსკვლავის სიყვარული და შემდგომ მეუღლეობა დიდხანს იყო ამერიკული თუ მსოფლიო ჭორების მასაზრდოებელი წყარო, მაგრამ, სამწუხაროდ, ყველა წყარო ადრე თუ გვიან შრება და ასე დაემართა გარდნერ-სინატრას წყვილსაც... ისინი 1957 წელს დაშორდნენ ერთმანეთს, რაც ერთგვარად საბედისწერო ამოჩნდა ავა გარდნერისათვის, რადგან მან თავი ვალდებულად ჩათვალა, რომ ამერიკა (...და შესაბამისად ჰოლივუდიც) მიეტოვებინა და ევროპაში გადასახლებულიყო, სადაც მას, როგორც ჩანს ელოდნენ, რადგან უმალ შესთავაზეს როლი იმ ცნობილ ფილმში, რომელსაც ჩვენ კარგად ვიცნობ სახელწოდებით "შიშველი მახა". ეს ისტორიული მელოდრამა დიდი ესპანელი მხატვრის გოიას ცხოვრებას ეხება და გარდნერმა მხატვრის საყვარელი არსების, ჰერცოგინია ალბას როლი განასახიერა. სხვათა შორის, ესპანელებისადმი სიყვარული არც პირად ცხოვრებაში დაჰკლებია ჩვენი თხრობის გმირს და ამაზე მეტყველებს ის ფაქტი, რომ 60-70-იანი წლების გასაყარი მან "კორიდის ქვეყანაში" გაატარა, თავდავიწყებით უყვარდა რა ერთი ესპანელი მატადორი... და საერთოდ, უნდა ითქვას, რომ ავა გარდნერის პირადი ცხოვრება და ბობოქარი რომანები არასოდეს იყო შენიღბული და მთელი საზოგადოების სააშკარაოზე ვითარდებოდა, რაც მის მიმართ ყოველთვის კეთილად განაწყობდა პრესას, რადგან იგი ერთ-ერთი მათგანი იყო, ვინც მეგაზეეთებისათვის "პური არსობისა" გახლდათ.   

* * *

ზოგადად მსოფლიო კინემატოგრფში კი ავა გარდნერის შესახებ დამკვიდრდა აზრი, რომ იგი არის ერთი გარკვეული ამპლუის მსახიობი; მისი პერსონაჟები არიან, ასე ვთქვათ საბედისწერო, ცხოვრებაზე იმედგაცრუებული, ერთგვარად გაუბედურებული და მტაცებელი ქალები, რომლებიც სიგიჟემდე უყვარდებათ მამაკაცებს, თუმცა ამგვარი იმიჯის წიაღში ავა გარდნერი, თავისი ნიჭიერების წყალობით, ახერხებდა  თავისი პერსონაჟების სულიერი დრამისა და ტრაგედიის მთელი სისრულით გამოვლინებას. 

* * *

ავა გარდნერი 1990 წლის 25 იანვარს, ლონდონში,  პნევმონიით გარდაიცვალა და, როგორც ამბობენ, ცხოვრების უკანასკნელი წლები მხოლოდ საკუთარი არსების შეგნებულ თვითგანადგურებას მოახმარა... უკიდურესი მშვენიერება უკიდურეს სიმახინჯეებში ჩაკლა და გაანიავა...

არავინ იცის, თუ რატომ მოიქცა ასე?!

...თუმცა მისი ცხობრება  ხომ ერთი დაუსრულებელი ლეგენდა იყო!... 

რომი შნაიდერი

გერმან. Romy Schneider

ნამდვილი სახელი და გვარი - Rosemarie Magdalena Albach-Retty

დაიბადა
1938 წლის 23 სექტემბერს ვენაში 

გარდაიცვალა
1982 წლის 25 მაისს პარიზში

დღე, როცა მე შენ აღარ მეყვარები, ჩემი ცხოვრების უკანასკნელი დღე იქნება

რომი შნაიდერი იყო პიროვნება, რომლის ეროვნების განსაზღვრისას ხშირად ხმარობდნენ ცნებას "ევროპელი"

ისინი პარიზში მიფრინავდნენ - მაგდა შნაიდერი და მისი 20 წლის ქალიშვილი რომი (ნამდვილი სახელი როზმარი ალბახ-რეტი). იმ დროისათვის რომი უკვე ცნობილი მსახიობი იყო და ოდნავ გამომწვევადაც ეჭირა თავი. ამის საფუძველიც ჰქონდა, რადგან ავსტრიის იმპერატრიცა სისის შესახებ გადაღებულ ფილმებში მან იმდენად დიდი პოპულარობა მოიპოვა, რომ ყოველდღე ექვსასამდე წერილი მისდიოდა მთელი მსოფლიოდან, სადაც სიყვარულის ახსნის გარდა არაფერი ეწერა. მას სცენარებს სცენარებზე აყრიდნენ და ერთხელ დაიჩივლა კიდეც - "ამ ბრიყვი რეჟისორების ყველა ფილმში რომ მიმეღო მონაწილეობა, ალბათ, ყველა იმ სენტიმენტალურ ამბავში მათამაშებდნენ, რაც კი უკანასკნელი რვა საუკუნის მანძილზე მომხდარაო". იმხანად რომი ისე იყო გადაღლილი ყველაფრისაგან, რომ კინოგადაღების ხსენებაზე საკუთარ თავზე ყოველგვარ კონტროლს კარგავდა და რაგინდარა მოღვაწეს - გნებავთ ხელოვანს და გნებავთ პოლიტიკოსს - უხეში ფრაზებით ისტუმრებდა. დედამისი კი, ფრაუ მაგდა ისევ და ისევ არჩევდა ქალიშვილისათვის შესაფერის სცენარებს, რეჟისორებს, ქვეყნებს...  აი ახლაც, ქალიშვილის თანხმობის გარეშე ამ სულელურ "კრისტინაში" გადაღებების კონტრაქტზე მოაწერა ხელი და სასწრაფოდ პარიზისაკენ ააღებინა გეზი გადაღლილ-გადაღიზიანებულ რომის...

* * *

პარიზის აეროპორტში ავსტრო-გერმანელი ლამაზმანის დასახვედრად ჟურნალისტთა მთელი არმია იყო შეკრებილი და ცოტა ვინმემ თუ შენიშნა, რომ ტრაპთან პირველი ერთი ყმაწვილი მიიჭრა და რომის უზარმაზარი თაიგული გადასცა. ამ ყმაწვილს (ალენ დელონს) მაშინ საფრანგეთში თითქმის არავინ იცნობდა, "კრისტინაში" მიღებული მთავარი როლი კი მას დამსახურების კვალობაზე კი არა "ჩაწყობით" ერგო. ეს უგვარო და უსწავლელი ფრანგი ყმაწვილი ვერც ზრდილობით დაიკვეხნიდა, ამიტომაც მის მეგობარს არ გაჰკვირვებია, რომის შესახებ რომ თქვა ხმამაღლა (ფრანგულად) - "გაფუფუნებული გერმანელი ბატიაო". მაშინ ეს სიტყვები ჟურნალსტებს რომ გაეგოთ, ალბათ, გაზეთს არ დატოვებდნენ აუჭრელებელს...

"კრისტინას" გადაღების იდეა, როგორც მოგვიანებით გაირკვა, თავად რომის დედას მოსვლია თურმე, რომელიც საკმაოდ ცნობილი ავსტრიელი მსახიობი იყო მანამ, სანამ მისმა ქალიშვილმა არ დაჩრდილა მისი სახელი, თუმცა მასში დედობრივმა გრძნობამ უფრო იმძლავრა და შვილის მიმართ შურის ნასახიც კი არ გასჩენია... ამიტომაც ერთდროს სავარსკვლავო როლი პიესაში "კრისტინა" მაგდამ რომისათვის გაიმეტა და მისი ეკრანიზირების იდეაც მანვე ჩააწვეთა რეჟისორებს.

გადაღებები ძნელად და სკანდალურად დაიწყო. რომი და ალენი გამუდმებით კინკლაობდნენ, პრანჭია გოგონა და ლაზღანდარა ყმაწვილი ვერაფრით ეგუებოდნენ ერთმანეთს, კამათობდნენ და ფილმის შემქმნელები სიგიჟემდე მიჰყავდათ. ერთხელ კოცნის სცვენის გადაღებისას კი დელონის გათავხედება იმ ზომამდე მივიდა, რომ კინოკამერა დაავიწყდა და კოცნას კინაღამ "რეალური საქმე" მიაყოლა... ეს უკვე მეტისმეტი იყო, რომიმ მიატოვა გადაღებები, მრისხანება და სიძულვილი შეატოვა ალენს და პარიზიდან წასვლას აპირებდა, მაგრამ...

სიძულვილიდან სიყვარულამდე ერთი ნაბიჯია

გადაღებები მალე გაგრძელდა და... ფილმის დასრულებამდე ორიოდე დღით ადრე რომი თავად გამოუტყდა ალენს სიყვარულში. ამ ამბავმა ფრაუ მაგდას ყურამდეც მიაღწია და შვილს ირონიულად შეუფასა გულის რჩეული, რაზედაც პასუხად მიიღო - "ალენი ნამდვილი კაცია და არა ის აკვარიუმის ბაყაყი, შენ მთელი ცხოვრება გარს რომ გეხვივნენო."

ჰოდა, რა გასაკვირია, ვენაში დაბრუნებულმა რომიმ პირველი დამოუკიდებელი გადაწყვეტილება რომ მიიღო და, მიატოვა რა ყველა და ყველაფერი, ორიოდე დღეში კვლავ პარიზის თვითმფრინავში ამოყო თავი. მის დედას და მამინაცვალს, ჰერ ბლატც-ხაიმს, რომელიც რომის ყველა ფილმის პროდიუსერობას ცდილობდა სხვა აღარაფერი დარჩენოდათ, რომ ქალიშვილისათვის მუდარით აღსავსე წერილი არ მიეწერათ - ალენთან ურთიერთობას ოფიციალური ხასიათი მიეციო.

ასე გაჩნდა გერმანიის გაზეთებში წერილები ამგვარი სათაურებით:

ფრანგმა ვიგინდარამ ჩვენი ვარსკვლავი მოიტაცაო

დელონს სულაც არ აღელვებდა ამგვარი შეურაცხყოფანი, მაგრამ ნიშნობის პროცედურას მაინც გაჭირვებით გაუძლო. მას ლამის გული ერეოდა გადაპრანჭული სიდედრ-სიმამრის ხილვისას და ვერც მალავდა ამას. მიღებები, წვეულებები, ელიტარული საუბრები, მაქმანიანი კაბები.. ეს არ იყო პარიზელი ჭაბუკის საქმე, რომელსაც მძიმე ბავშვობა და ინდოჩინეთის ომი ჰქონდა საკუთარი ბიოგრაფიის აქტივში და აი, ბედმა მას "უმუხთლა" და მისთვის მიუღებელი საზოგადოების ქალი შეაყვარა...

რომის კი.... რომის ნამდვილი ცხოვრება ენატრებოდა და მისი ხილვა მხოლოდ პარიზში, თავისი საყვარელი ადამიანის ქალაქში შეეძლო, სადაც დელონი ავსტრიის არმიის ოფიცერი კი არა (როგორც ეს ფილმ "კრისტინაში" იყო), არამედ გახეხილ შარვალში გამოწყობილი პარიზელი ბიჭი იყო მხოლოდ. საოცარი კი ისაა, რომ რომის პარიზში უცნაური გრძნობა დასჩემდა - იგი რატომღაც პროვინციელ გოგონად გრძნობდა თავს ამ სულაწრიალებულ ფრანგებში და ვერაფრით ეგუებოდა ამ ქალაქს. იგი შესჩიოდა ალენს, სთხოვდა დახმარებას, ტიროდა, მაგრამ დელონს არაფრით შეეძლო გაეცნობიერებინა, თუ რით იყო უკმაყოფილო მისი საოცნებო ქალი და საშველად ირონიასღა იშველიებდა თან ქვეცნობიერად გრძნობდა, თუ როგორ დნებოდა და ქრებოდა რომი შნაიდერში ბიურგერული ზნეკეთილობა. 

ყველაზე მეტად რომის პარიზელი ახალგაზრდების დამოკიდებულება აღიზიანებდა სიყვარულისა და სექსის მიმართ; მას არაფრით შეეძლო იმასთან შეგუება, რომ პარიზში არავინ მალავდა თავის სატრფიალო თუ ინტიმურ თაგდასავლებს, ისინი იმასაც კი არ მალავდნენ, როცა სიყვარული "სამზე იყოფოდა" და, მით უმეტეს, თუ სამივე ერთი სქესის ადამიანები იყვნენ... ალენის ერთი მეგობარი კაცი ერთხელ რომის გამოუტყდა - ბიჭუნებისაკენ მიწევსო გული... ზოგჯერ ისიც სწვდებოდა მის სმენას, რომ ალენ დელონიც მონაწილეობსო ამგვარ ორგიებში და რომი შნაიდერმა ვეღარ შეიკავა თავი, მასში იფეთქა იმ ქალმა, რომელიც შემდგომ არაერთხელ გამოჩენილა ეკრანზე, მაგრამ მაშინ იგი ალენ დელონის სიყვარულის ტყვეობაში იყო და...  

სიყვარული მას ვალდებულებად მიაჩნდა

დელონი კი თავისუფლებას ყველაზე მაღლა აყენებდა და არც მალავდა იმას, რომ საღამოების გატარებას მარტო რომისთან არ აპირებდა. ერთი სიტყვით... თუმცა ჩვენთვის საინტერესო მაინც რომი შნაიდერის სამსახიობო კარიერაა და ამ კუთხით ის უნდა ითქვას, რომ მან სულ მალე (1961 წელს) პარიზის სცენაც დაიპყრო, როცა დელონთან ერთად ვისკონტის მიერ დადგმულ სპექტაკლში მიიღო მონაწილეობა (...ამით მათ სამივემ - შნაიდერმა, დელონმა და ვისკონტიმ დაამტკიცეს, რომ კინომსახიობებს თავისუფლად შეუძლიათ თეატრალური საოცრებების მოხდენა).

1964 წლის ერთ მშვენიერ დღეს რომიმ ალენისაგან წერილი მიიღო - "მე შენ გიბრუნებ თავისუფლებას და თან გატანო ჩემს გულს". ქალმა ამ წერილს არ უპასუხა, იგი გრძნობდა, რომ კატასტროფა მზადდებოდა მის ცხოვრებაში და ასეც მოხდა - იმავე წელს ალენ დელონმა ოფიციალურად იქორწინა ნატალი ბარტელემიზე.

ცხოვრება კი გაგრძელდა. რომი სრულიად შეიცვალა და კვლავ დედის დამჯერ გოგონად იქცა; ალბათ, ეს იყო მიზეზი, რომ იგი ფრაუ მაგდას რჩევით დრამატურგ ჰარი მაიენს გაჰყვა ცოლად. მათი ქორწილი 1966 წელს შედგა, როცა რომი ფეხმძიმობის მეხუთე თვეში იყო... ცხოვრება დაწყნარდა, რომი მეტი აქტიურობით შედგა კინოგადაღებებს, მაგრამ ერთმა სატელეფონო ზარმა უცებ ყველაფერი შეცვალა...

იმ დღეს ჰარის დაბადების დღე იყო, რომი წვეულებისათვის მზადებაში იყო და უცებ ტელეფონმა დარეკა - ეს ალენ დელონი იყო, რომელსაც თურმე მიეტოვებინა თავისი ოჯახი და ოთხი წლის ვაჟი, რაღაც მკვლელობასთან დაკავშირებულ ამბავშიც გახლართულიყო, შემოქმედებით კრიზისსაც განიცდიდა და... მშველელად მხოლოდ რომისღა ხედავდა, რომელსაც ფილმ "აუზის" გადაღებებზე იწვევდა. ამ ამბის გამგონე ჰარიმ გულგრილად თქვა - ეს რომ მარლონ ბრანდოს გაეკეთებინა, მე ნამდვილად ვიეჭვიანებდიო, მაგრამ ვინაა ეს ლაწირაკი დელონი, რომ მისთვის აფორიაქება ღირდესო - და ცოლს დასთანხმდა პარიზში წასვლაზე.

"დელონი ჩემთვის მკვდარი სიყვარულია" - აცხადებდა რომი.

"მე და რომის ახლა ერთმანეთი მხოლოდ სცენარის მიხედვით გვიყვარსო" - ამ აზრს ალენ დელონი ავითარებდა.

გაზეთები კი კვლავ აჭრელდა აუზის პირას მოალერსე ყოფილი საყვარლების ფოტოებით და არც აღარავის გაჰკვირვებია, ერთ დღეს თვალებანთებული გერმანელი ქალი რომ იხილეს პარიზის ბომონდის შეკრებაზე. ამგვარი აღფრთოვანების მიზეზი კი, რა თქმა უნდა, კვლავ ალენ დელონი გახლდათ.

ასე დაირღვა ჰარმონია რომი შნაიდერის ცხოვრებაში. იგი წელიწადნახევრის განმავლობაში ცდილობდა გაჰქცეოდა საკუთარ თავს. ამ ხნის განმავლობაში ექვს ფილმის გადაღებებში მიიღო მონაწილეობა, იგი ქალაქიდან ქალაქში გადადიოდა და სულ უფრო ეუცხოებოდა საკუთარი ოჯახი და მასზედ ნამდვილ მოთაყვანე ქმარი ჰარი მაიენი.

ჰარიმ კი, ოდესღაც ხელხვავიანმა დრამატურგმა და რეჟისორმა მიატოვა თავისი საქმე და გალოთდა. კინოგადაღებებით თავმობეზრებული რომიც გაუშინაურდა ალკოჰოლს და სულ მალე პრაქტიკულად უარი თქვა კინოზე. იგი ყოველგვარი მიზეზის გარეშე უარს ამბობდა საკმაოდ საინტერესო სცენარებზე, სხვა მსახიობები კი, რომლებიც ამ სცენარებით გადაღებულ ფილმებში თამაშობდნენ, სულ მალე ვარსკვლავები ხდებოდნენ. რატომ თქვა უარი მან "ქალი და მამაკაცის" გადაღებებზე? (იქ შემდეგ ანუკ ემე ათამაშეს). ეგებ იმიტომ, რომ საფრანგეთი და სიყვარული მასში მტკივნეულ მოგონებებს იწვევდა?! რამ აუცრუა მას გული ფილმზე "უკანასკნელი ტანგო პარიზში"? ალბათ, იმავე მიზეზებმა?! ამ ფილმის რეჟისორმა ბერნარდო ბერტოლუჩიმ კი, რომის ნაცვლად, მისი მოგვარე მარია შნაიდერი მიიწვია, რათა რომისაგან იმედგაწბილებულს რაღაცით მაინც ენუგეშებინა თავი. სამაგიეროდ, როცა ალენ დელონმა მას პაწაწინა როლი შესთავაზა ფილმში "ტროცკის მკვლელობა", მან მიატოვა ყველაფერი და მექსიკაში გაქანდა გადაღებებზე. სხვათა შორის 1971 წელს დელონმა კიდევ ერთი "დონ ჟუანური რეკორდი" დაამყარა: ერთი წლის განმავლობაში მან მიიღო მონაწილეობა  მიიღო სამ ფილმში, სადაც მისი პარტნიორები იყვნენ მისივე ყოფილი ცოლი ნატალი, იმჟამინდელი საყვარელი მირეი დარკი და მისი მარადიული საცოლე რომი შნაიდერი.

მალე რომი ისევ მარტო დარჩა. 1973 წელს იგი საბოლოოდ გაშორდა ქმარს და ასეთი კომენტარი გააკეთა: "მე ბატონი მაიენის მათრახის ცემას ვეღარ ავიტანო!" მალე ბატონმა მაიენმა სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა. პრესამ და პუბლიკამ რომის ლანძღვა დაიწყო, თავად რომი კი "პლეიბოსათვის" შიშველ ფოტოგადაღებაში მონაწილეობდა. საზოგადოებრიობამ კვლავ კბილები აილესა მის მიმართ, მან კი ამასობაში მეორედ გათხოვება მოასწრო და გოგონაც შობა, თუმცა მალევე გაირკვა ამ ქორწინების სიცარიელეც და მსახიობი ქალი კვლავ მარტო დარჩა.

* * *

ერთადერთი, რასაც მის ცხოვრებაში აზრი გააჩნდა, იყვნენ შვილები; განსაკუთრებულად მას ვაჟი დევიდი უყვარდა და დიდ ტანჯვას განიცდიდა იმის გამო, რომ იშვიათად ხვდებოდა მას; და ბედმა აქაც უმუხთლა რომის, თოთხმეტი წლის დევიდი რკინის მესერზე გადახტომისას რაღაცას მოედო და მკერდით რკინის წვეტიან შვერილს წამოეგო.... დევიდის დაკრძალვა ალენ დელონმა ითავა და ოთხ კედელში გამოკეტილი გაუბედურებული რომიც არ მიუტოვებია; მათი პირველი ერთობლივი ფილმის "კრისტინას" მთავარი პერსონაჟის სიტყვებს - "დღე, როცა მე შენ აღარ მეყვარები, ჩემი ცხოვრების უკანასკნელი დღე იქნება" - რომი ხშირად ახსენებდა ალენს და უყვარდა იგი ცხოვრების უკანსკნელ წუთამდე.

1982 წლის 30 მაისს პარიზის ყველა გაზეთის პირველ გვერდზე დიდი ასოებით ეწერა - "რომი შნაიდერმა თავი მოიკლა". ერთი კვირის შემდეგ "პარი მატჩში" გამოჩნდა ალენ დელონის ეპიტაფია - "მშვიდობით, ჩემო თოჯინავ!":

"მე მეუბნებიან, რომ შენ ცოცხალი აღარ ხარ!... ვარ მე ამაში დამნაშავე? დიახ, ვარ! შენმა გულმა ჩემს გამო შეწყვიტა ძგერა - წერდა ალენ დელონი - ჩემს გამო, რადგან 25 წლის წინ "კრისტინას" გადაღებაზე პირველად ვაკოცეთ ჩვენ ერთმანეთს!..."