Liza May Minnelli
დაიბადა 1946 წლის 12 მარტს
ლონდონის "პალადიუმი" გაირინდა და თვალს ვერ აშორებდა სცენაზე ნიავივით მქროლავ ყმაწვილქალს, გაირინდა და გადაავიწყდა, რომ აქ ჯუდი გარლანდის სანახავად მოვიდნენ; ლირიული ჯუდი საკუთარი ქალიშვილის ცეცხლოვანი სოლო-პაუზების ფონზე უსუსური და დროგადასული ჩანდა. უფრო მეტიც, ლონდონის მრავლისმნახველი და თავშეკავებული პუბლიკა ფეხზე დგებოდა და ოვაციით ეგებებოდა ლაიზას ყოველ გამოჩენას.
მთლად დაბნეული ჯუდი სიტუაციის გამოსწორებას შეეცადა, იგი მიდიოდა შვილთან და მის ხელში ჩაბღუჯული მიკროფონის გამოტაცებას ცდილობდა; იქმნებოდა შთაბეჭდილება, რომ ეს ყველაფერი წინასწარ გათვლილი სპექტაკლია და დედა შვილს სცენაზე თავის დაჭერას ასწავლის. პუბლიკა უნებლიედ აჰყვა ამ მოულოდნელ ტრიუკს და ვერ გრძნობდა, რომ ვითარება დრამატულ ელფერს იღებდა. საკონცერტო სცენა პირადი ანგარიშსწორების ადგილად იქცა... ლაიზა მინელიმ ბოლოსდაბოლოს დაამტკიცა, რომ იგი არის ლაიზა!... და არა მხოლოდ "ჯუდი გარლანდის ქალიშვილი", როგორც მას აქამდე მოიხსენიებდნენ.
* * *
- რა მშვენიერი გოგონა ჰყავს ჯუდის!
- ზედგამოჭრილი დედაა!
- ო, ეს ხომ მშვენიერი ჯუდის გოგონაა!
...პატარა ლაიზას გამუდმებით ესმოდა ეს ფრაზები, იგი მორჩილად და მოკრძალებით უღიმოდა კომპლიმენტების ავტორებს, საღამოს კი ძილის წინ ღმერთს ევედრებოდა: "ღმერთო, არ მინდა დედაჩემის მსგავსი კაპრიზული ვიყო! არ მინდა მას ვგავდე, არ მინდა მასავით ყველას ვაწვალებდე და დავყვიროდე!... არ მინდა, ღმერთო!"
* * *
უცხო თვალისათვის ლაიზას ბავშვობა თვალისმომჭრელი და შესაშური იყო. აბა, წარმოიდგინეთ: მას ჰოლივუდის ვარსკვლავების შვილებთან უწევდა მეგობრობა - დინა მარტინასთან, ლანა ტერნერთან, ოსკარ ლევანტთან; მამამისი, ჰოლივუდელი რეჟისორი ვინსენტ მინელი, გადაღებებზე თან დაატარებდა გოგონას და არაერთ ეპიზოდშიც უთამაშებია ნამდვილი ვარსკვლავების გვერდით; მათს ვილაში, რომელიც ლოს-ანჯელესის განაპირას იყო აგებული, გამუდმებით საზეიმო ვითარება სუფევდა - ნაირგვარი გადაპრანჭული ადამიანები თითქოს საგანგებოდ მოდიოდნენ აქ, რომ ლაიზას გასართობად ათასგვარი საშუალება მოეგონებინათ; დედასთან ერთად სადმე რესტორანში რომ შევიდოდა, ხომ მაგიდასთან მისვლას არ აცლიდნენ და მაშინვე სთხოვდენენ ავტოგრაფს, არა მარტო სახელოვან დედას, არამედ მის ქალიშვილსაც... ჯუდი ესტრადის მომღერალიც იყო და მისი პატარა გოგონა არაერთხელ გამოსულა სცენაზე მასთან ერთად ყვავილების ზღვაში ჩასაფლობად...
ეს ზღაპარი დასრულდა მაშინ, როცა მისი მშობლები ერთმანეთს დაშორდნენ.
ქმართან ყოფნა ასე თუ ისე აკავებდა ჯუდი გარლანდის დაუოკებელ კაპრიზულობას, მარტო დარჩენის შემდეგ კი მან ყოველგვარ საზღვარს გადააჭარბა; მას კიდევ ორი შვილი ჰყავდა სხვა ქორწინებიდან და ამ შვილების ზრდასთან ერთად ჯუდი გარლანდის ხასიათიც სულ უფრო უარყოფითობისაკენ იხრებოდა. ამას დაერთო ისიც, რომ თავაშვებულმა ცხოვრებამ ერთდროს ამერიკელთა სათაყვანებელი ფერია "ტაბლეტებსა"და ალკოჰოლს მიაჩვია და ლაიზას არაიშვიათად უხდებოდა უდედოდ დარჩენა, რადგან ჯუდის სულ უფრო ხშირად აგზავნიდნენ "დასავენებელ კლინიკებში" შესაბამისი სამედიცინო სამსახურები. "განკურნებული" ჯუდი ერთხანს მშვიდდებოდა, მაგრამ სულ მალე უარეს დაძაბულობას ქმნიდა და პატარა ლაიზა ბევრჯერ გამხდარა იმის მოწმე, თუ როგორ ცდილობადა დედამისი თვითმკვლელობის ინსცენირებას გარკვეული ადამიანების დასაშინებლად.
დედის სიკვდილი არ იყო ერთადერთი შიში, რაც ლაიზას ბავშვობას გასდევდა მუდამ; ამას ზედ ერთვოდა ის განცდებიც, რაც დედის ხანგრძლივ გაუჩინარებასთან იყო დაკავშირებული და რაც გამუდმებული პრობლემის წინაშე აყენებდა გოგონას:
- დამიბრუნდება თუ არა დედა?
- მარტო დავრჩები თუ არა?
* * *
დადგა დრო, როცა ლაიზას დამოუკიდებლად შეეძლო სცენაზე გამოსვლა და დასაწყისისათვის მან, თავის პროდიუსერთან ერთად, ბროდვეის ერთ პაწია თეატრში მიუზიკლის დადგმა განიზრახა. პრემირამდე ლაიზა ღმერთს ევედრებოდა, რომ დედამისი არ მოსულიყო, მაგრამ მას ეს იმედი გადეწურა, როცა დაინახა, როგორ შევიდა მაყურებელთა დარბაზში რეპორტიორებით გარსშემორტყმული ჯუდი გარლანდი, რომელსაც აბრეშუმის ქათქათა კაბაზე წითელი ვარდი ჰქონდა დაბნეული; და მოხდა ის, რისაც ყველაზე მეტად ეშინოდა ლაიზას - იმ საღამოს მისი პრემიერა კი არა ჯუდი გარლანდის ახალი კაბის დემონსტრირება დაერქვა და გაზეთებმაც ასევე დაწერეს:
"იგი დედამისს ტყუპისცალივით ჰგავს, თუმცა სხვაობა ისაა, რომ ჯუდი გარლანდს იმ საღამოს მშვენიერი კაბა ეცვა, ლაიზა კი უფრო თავისი სხეულის სიშიშვლით ცდილობდა მაყურებლის მოხიბლვას..."
აღშფოთებულმა ლაიზამ მტკიცედ გადაწყვიტა, შური ეძია!
* * *
1966 წელს ლაიზას მიანიჭეს საგანგებო პრემია, როგორც მიუზიკლის საუკეთესო ახალგაზრდა მსახიობს.
- დაიწყო ეპოქა, რასაც პროდიუსერების ენაზე "ხელიდან ხელში გადასვლა" ჰქვია.
- დაიწყო ეპოქა, რომლის პირველ პერიოდსაც "მანჰეტენის დედოფლობა" ერქვა!
- დაიწყო ეპოქა, როცა ყოვლისმცოდნე რეპორტიორები გულდაგულ აღუწერდნენ პუბლიკას ყველა იმ თავგადასავალს, რაც ლაიზას ელოდა სპექტაკლის დამთავრების შემდეგ. "ყველას, ვინც ალერსიანად გაუღიმებს ლაიზა მინელის და შეაქებს მის ახალ კაბას, აქვს შანსი იმისა, რომ იმ საღამოს მის ლოგინში აღმოჩნდეს" - წერდა პრესა და ეს გარკვეულწილად სინამდვილეს შეეფერებოდა; ლაიზასთვის სულ ერთი იყო, ვინ გაუწევდა ღამეულ კომპანიას, ვინმე ბობოლა ბიზნესმენი თუ პუბლიკიდან წამოჩიტული ლამაზი ჭაბუკი, მთავრი ის იყო, რომ იგი მარტო არ დარჩენილიყო; ლაიზას იმხანად ნაირგვარმა "ფობიებმა" შეუტიეს, რომელთაგან ყველაზე ძლიერი მაინც მარტოობის შიში გახლდათ, ამიტომაც ყოველ საღამოს დგებოდა საკითხი - ვინ იქნება მის გვერდით დილამდე და თუ ასეთი არავინ აღმოჩნდებოდა, ლაიზა მთელი ღამე ბარში იჯდა ან დისკოტეკაზე ცეკვავდა.
...და თქვენ წარმოიდგინეთ უკვე ჯუდი გარლანდს აღარ სიამოვნებდა გაზეთებში ამგვარ ინფორმაციასთან დაპირისპირება: "დედის კალთას მოშორებული ლაიზა თავით გადაეშვა ცხოვრების მორევში". შესაძლოა, ჯუდი გარლანდი სინდისმაც შეაწუხა და ყურშიც ჩაესმა პატარა ლაიზას გამუდმებული ვედრებანი - "დედიკო, არ წახვიდე!" (ან უფრო უარესი - "დედიკო, არ მოიკლა თავი!"), "დედიკო, მარტო დარჩენის მეშინია!", "დედიკო, დამიბრუნდი!" - ასეა თუ ისე, ამ ქალში დედობრივმა ინსტინქტმა იმძლავრა, შვილის "გადარჩენა" დააპირა და ყველაფერი საკუთარ სტილში მოაწყო.
რამოდენიმე დღის შემდეგ ჯუდიმ "შემთხვევით" გააცნო საკუთარ ქალიშვილს ავსტრალიელი მუსიკოსი პიტერ ალენი. პიტერს ლამაზი თვალები ჰქონდა და შესანიშნავი კომპლიმენტების შეთხზვა შეეძლო. ერთი სიტყვით, ჯუდის მოსწონდა ეს მუსიკოსი და მოაწყო ისე, რომ ლაიზა და პიტერი ერთმანეთს ნიუ-იორკის ბოჰემაში გადაეყარნენ.
დამყოლი და გულუბრყვილო ლაიზას მოხიბლვა უმარტივესი რამ გახლდათ, საჭირო იყო მხოლოდ ალერსიანად ჩაგეხედათ მისთვის თვალებში და ოფიციალურ მიღებაზე მაგიდის ქვეშ ხელზე მოფერებოდით და... ერთხელ, ასეთი უნებლიე მოფერებისას, პიტერმა ლაიზას თითზე "შემთხვევით" ბრილიანტის ბეჭედი ჩამოაცვა და ყურში ჩასჩურჩულა - "ცოლად თუ გამომყვები, უბედნიერეს ქალად გაქცევო!"
ლაიზას აღფრთოვანების გარდა არაფერი დარჩენოდა, რადგან ოცნება ძლიერ მამაკაცურ მხრებზე დაყრდნობისა ხორცს ისხამდა. არც დედამ დაახანა და უმალ დააკვალიანა შვილი - "ლაიზა, ეს შენი ბედიაო! იგი ნამდვილი მამაკაცი და ნიჭიერი მუსიკოსიაო!" - თუმცა ამ აღფრთოვანებას არ იზიარებდა ლაიზას მამა, რომელიც ნიშნობაზე საგანგებოდ ჩავიდა პარიზიდან ლონდონში და მთელი საღამო სევდიანმა გაატარა მარტოობაში.
ლაიზას ნიშნობა 60-იანი წლების ლონდონის ყველაზე ღირსშესანიშნავ მოვლენად იქცა თუნდაც იმიტომ, რომ საღამოს საკუთარი სურვილით "ბითლზის" ოთხეულიც დაესწრო. ექსტრავაგანტურ ყვითელ კაბაში გამოწყობილი ლაიზა მთელი საღამო თავბრუდამხვევად ცეკვავდა, იგი გრძნობდა, რომ პუბლიკა მას ორაზროვნად უმზერდა, (...მაგრამ მაინც ცეკვავდა), რომ ყველაზე მეტად მაინც ჯორჯ ჰარისონის ვნებიანი მზერა სდევდა მის მიხრა-მოხრას და ამიტომაც გამუდმებით დაეძებდა პიტერის თვალებს (ხომ არ ეჭვიანობსო?!), რასაც ვერსად ხედავდა; საღამო რომ დასრულდა ლაიზამ თავისი საქმროს ძებნა დაიწყო ბრბოში, დიდხანს ეძება, მაგრამ ვერსად იპოვა და ბოლოსდაბოლოს გადაღლილ საპატარძლოს ისღა დარჩენოდა, რომ მისთვის ალერსით გაშლილ ჯორჯ ჰარისონის ლაბადაში ჩაეყვინთა.
...იმ ღამეს ჯორჯ ჰარისონმა გაურკვეველი მიმართულებით წაიყვანა ლაიზა მინელი.
მოგვიანებით დაქორწინებული პიტერი და ლაიზა ჰარისონის ამბავს აღარ იხსენებდნენ, ისინი მანჰეტენზე ერთ ძვირფას ბინაში დასახლდნენ და ბედნიერი წყვილის თამაში დაიწყეს. ლაიზამ ამჯერად მტკიცედ გადაწყვიტა - ახლა ცოლი ვარ და ღალატზე ლაპარაკი ზედმეტიაო. მას არ სურდა დედას დამგვანებოდა, რომელიც ერთი ქმრიდან მეორის ხელში გადადიოდა, მაგრამ ამ გადაწყვეტილების ასრულება ძალზედ ძნელი აღმოჩნდა. ლაიზა მიუზიკლში მღეროდა, პიტერი საგასტროლო ტურნეებში მთელ ამერიკას გარს უვლიდა და სულაც არაა გასაკვირი, რომ ლაიზას ახალი მეგობარი-თანამოსაუბრე გამოუჩნდა, მავანი ნიუ-იორკელი მოდელიორი; და როცა პიტერი სახლში არ იყო, ლაიზა მასთან გამთენიამდე ლაყბობდა და არაფრის დიდებით არ დადიოდა დისკოტეკებზე; მან ხომ მშვენივრად იცოდა, რითაც მთავრდებოდა ხოლმე ამგვარი გასეირნებანი.
1969 წელს თვით ყველაზე მოკირკიტე კრიტიკოსებმაც სათანადოდ დააფასეს ლაიზას ნიჭი, ხოლო მისმა ფილმმა - "უნაყოფო გუგული" - "ოსკარის" პრემიაზე წარდგენაც კი დაიმსახურა. ამ ფილმში ლაიზამ მიტოვებული სატრფოს როლი განასახიერა და მისი ფრაზა - "ეს შეუძლებელია?!" - მოარულადაც კი იქცა იმ ხანებში, რადგან ამავე ფრაზის წარმოთქმა მას ცხოვრებაშიც მოუხდა, როცა შეიტყო, რომ პიტერს მის დედიკოსთან ჰქონია გაბმული სატრფიალო რომანი. ამ ფაქტის გაცნობიერებამ ლაიზა ისტერიამდე მიიყვანა და, რომ არა მისი მეგობარი-თანამოსაუბრე, მავანი ნიუ-იორკელი მოდელიორი, მას შესაძლოა სიცოცხლე თვითმკლელობითაც დაესრულებინა.
ლაიზამ სახალხოდ განაცხადა, რომ მას დედა აღარ ჰყავს და ეს ასეც მოხდა - 1969 წლის 29 ივნისს სატელეფონო ზარმა ადრიანი დილით გააღვიძა ლაიზა და მას აცნობეს - ჯუდი გარლანდი 47 წლის ასაკში ბარბიტურატების ზედმეტი დოზით გარდაიცვალაო.
- "ეს შეუძლებელია?!" - მესამედ აღმოხდა ლაიზას იმ წელს ეს ფრაზა და ისე განაგრძო ცხოვრება, რისაც მთელი ბავშვობის განმავლობაში ეშინოდა - დედამ ამჯერად მართლა მოიკლა თავი და სამუდამოდ მიატოვა ლაიზა. და დაიწყო თავბრუდამხვევი ცხოვრება, რომლის გასაძლებად და გადასატანად ნიუ-იორკელი მოდელიორი არაიშვიათად ნარკოტიკებით გატენილ ფლაკონებს ჩუქნიდა კაბარედან კაბარეში და ფილმიდან ფილმში მოწანწალე ლაიზას.
აი, ასე მივიდა ლაიზა 1973 წლამდე, როცა ბობ ფოსმა მას მთავრი როლის შესრულება შესთავაზა ყველაზე გახმაურებულ ფილმში "კაბარე"; ეს ფილმი, გარდა სხვა ღირსებებისა, იმით აღმოჩნდა აღსანიშნავი, რომ პრესამ და კრიტიკამ ერთხელ და სამუდამოდ შეწყვიტა ლაიზას გაიგივება და შედარება დედასთან; ჯუდი გარლანდი ვერაფრით-ვერასდროს ვერ განასახიერებდა ასეთ როლს; მხოლოდ ლაიზა იყო იმის შემძლე, რომ შლაპაში და შავ წინდებში გამოწყობილი ბერლინელი თავქარიანი ქალის სახე აღებეჭდა ეკრანზე.
დედას ლაიზა პირადი ცხოვრებითაც არ ჰგავდა; მართალია არც ჯუდი განიცდიდა მამაკაცთა ცვალებადობის ნაკლებობას, მაგრამ ლაიზა მთლად "გადაირია" ამ ასპარეზზე და შედეგმაც არ დააყოვნა - მას არც მეტი, არც ნაკლები "სექსუალური ზვიგენი" შეარქვეს, რომლის მსხვერპლთა კლასიფიცირებაც კი მოახდინეს დაინტერესებულმა პირებმა "ფრანგული, იტალიური, ბრიტანული თუ ამერიკული სიების" სახით (ფრანგულ სიას, მაგალითად, სათავეში შარლ აზნავური ედგა).
მხოლოდ 1974 წლის განმავლობაში ლაიზამ ორჯერ მოასწრო ოფიციალურად გათხოვება, თუმცა ყველასათვის ისიც კარგად იყო ცნობილი, რომ პარალელურად მრავალრიცხოვან საყვარლებთანაც ახერხებდა და ასწრებდა შეხვედრას და ეს მისი ნიუ-იორკელი მეგობარი-თანამოსაუბრის მანჰეტენზე განლაგებულ ბინაში ხდებოდა. ლაიზას მამა, ვინსენტ მინელი, ხედავდა ყოველივე ამას, მაგრამ მხოლოდ ის შეეძლო, რომ შვილი მკაცრად გაეფრთხილებინა - "ეს ამბავი კარგად არ დასრულდებაო!"
...ყოველივე ეს ბანალურ ანეკდოტს ჰგავდა, რომლის მთავრი პერსონაჟი იმხანად, სხვათა შორის, ცნობილ რეჟისორი მარტინ სკორსეზე გახლდათ. მავანი მოდელიორი ასეთ სცენას იხსენებს:
"ერთ საღამოს ლაიზა ერთ-ერთ ქმართან, ჯეკ ჰეილისთან ერთად ქუჩაში მისეირნობდა და გზად მარტინ სკორსეზე შემოხვდათ, რომელიც გააფთრებით მიიჭრა მათთან და ლაიზა საყვედურებით აიკლო იმის გამო, რომ მიხაილ ბარიშნიკოვთან ჰქონდა რომანი და მას "ღალატობდა" ყოველივე ამას უშფოთველად უსმენდა ოფიციალური ქმარი და არც კი დასმულა რიტორიკული კითხვა - ვის ღალატობდა ლაიზა მინელი?!
სამოცდაათიანი წლების ბოლოს ლაიზას დროისტარებისათვის "54-ე სტუდია" ჰქონდა შერჩეული, სადაც იმხანად ნიუ-იორკის მთელი ბოჰემა იყრიდა თავს. იქ ყოველ საღამოს ელიზაბეტ ტეილორი მიდიოდა, რათა მოძალებულ სიმსუქნეზე ესაუბრა; იქ მიკი ჯაგერი მიხაილ ბარიშნიკოვის მხრებზე მშვიდად თვლემდა; იქ ტრუმენ კეპოტი თავის მორიგ პლასტიკურ ოპერაციას "ასველებდა"... იქ ლაიზას პრემიერების ზეიმები აღინიშნებოდა.
მეორე დღეს კი ლაიზა აუცილებლად გამოდიოდა სცენაზე, საღამოს აუცილებლად ატარებდა დროს საყვარლის კომპანიაში, ღამით აუცილებლად მიდიოდა "54-ე სტუდიაში" და... ერთ მშვენიერ დღეს, ლაიზა შუა სიმღერაში გაჩერდა, სიტყვები გადაავიწყდა და უაზროდ მიაშტერდა მაყურებელს. მისმა გონებამ თითქოს საბოლოოდ უარი თქვა ამ გიჟურ გაწამაწიას ბოლომდე მომსახურებოდა. გონებას სხეულმაც აუბა მხარი და 1980 წელს, შობამდე ოთხი დღით ადრე, როცა ლაიზა მამასთან უნდა წასულიყო ლოს-ანჯელესში, მას სიცხემ აუწია, უმოძრაოდ ჩაეშვა სავარძელში და ერთადერთი, რითაც შეღავათი გაუწია მას გონებამ და სამსახურზე უარი აღარ უთხრა, გახლდათ ის, რომ დროზე გაახსენა, სად იდო ბლოკნოტი, სადაც ანონიმური ფსიქიატრიული სამსახურის ტელეფონის ნომერი ეწერა. როდესაც ექიმებმა ვინაობა და სამსახურეობრივი საქმიანობა ჰკითხეს, ლაიზამ ისღა უპასუხა - "ჩემი ცხოვრება კაბარეაო" - და ნარკოტიკებისა და ალკოჰოლისაგან გაჟღენთილი სხეული ხანგრძლივი დროით ჩააბარა შესაბამის ექიმებს. ცნობილი კალიფორნიელი ექიმის ბეტი ფორდის დასკვნა კი ასეთი გახლდათ: ლაიზა იმ ხაფანგში მოხვდა, რომელსაც მთელი ცხოვრება გაურბოდა. იგი ვერასოდეს გათავისუფლდა სულიერი ამბოხისაგან, რაც მას დედის კალთიდან გამოსვლისაკენ უბიძგებდა.
ბეტი ფორდს მკურნალობის საკუთარი მეთოდი გააჩნდა. იგი ყოველ დღე აძალებდა გრძელი და აღმსარებლური წერილი მიეწერა ლაიზას ჯუდი გარლანდისათვის, რომლის სიკვდილიდან თითქმის თორმეტი წელი იყო გასული და მაინც... არავინ იცის, რის ფასად უჯდებოდა ლაიზას ამგვარი წერილების წერა, არავინ, გარდა მისი ექიმისა, მაგრამ ფაქტი ისაა, რომ ყოველი ასეთი თხზულების დასაწერად მას დღეში სამი საათი ეხარჯებოდა.
კლინიკიდან ლაიზა სულ სხვა ადამიანის სახით გამოვიდა. მას უკვე აღარ სჭირდებოდა სტიმულატორები და მარტოობის ბავშვობისდროინდელი შიშიც აღარ ზემოქმედებდა მაგიურად მასზე.
"პირველად მრავალი წლის განმავლობაში ჩემს სულში სიმშვიდე გამეფდა - იგონებს ლაიზა - პირველად ცხოვრებაში აღარ ვიგრძენი საკუთარი თავისადმი შიში და ზიზღი; ბოლოსდაბოლოს დავვრწმუნდი იმაში, რომ მე დედაჩემი მიყვარდა და ბევრი სიკეთე ჩემს ცხოვრებაში მხოლოდ მისი წყალობით მოხდა."
ახალი ცხოვრება ახალი გათხოვებით აღინიშნა. იგი ცოლად გაჰყვა ყველსათვის უცნობ მოკრძალებულ მოქანდაკეს მარკ გეროს. ლაიზამ მასთან საოცარი სულიერი სიახლოვე იგრძნო, როცა შეიტყო, რომ ამ მოქანდაკესაც ორწლიანი დეპრესია გადაუტანია და რომ გაუმარჯვია კიდეც ამ დეპრესიასთან ჭიდილში. მარკი იყო ნაზი, ოჯახის მოყვარული კაცი, არასოდეს უწევდა ხმას და გამუდმებით უმტკიცებდა ლაიზას, რომ მისგან შვილის ყოლა უნდა.
ახალი ქმრის თანხლებით ლაიზამ გრანდიოზული ტურნე განახორციელა საფრანგეთში (მასთან ერთად თვით შარლ აზნავური მღეროდა). შემდეგ ამერიკას შემოუარა გარშემო ძველ მეგობარ ფრენკ სინატრასთან ერთად; არც თავის საყვარელი ინგლისი დაივიწყა და მასაც დიდი გასტროლებით ეწვია. ლაიზას მეგობრები თვლიდნენ, რომ დროა მას ჯუდი გარლანდის რეპერტუარიდანაც ამოეღო სიმღერები და ეს არანაირ საშიშროებას არ შეუქმნიდა მას; იგი ხომ "ოსკარის", 4-გზის "ტონის" მრავალი სხვა ჯილდოს მფლობელი იყო.
- "რის გეშინია? - ეკითხებოდა მარკი - ხომ ხედავ, აქ ყველგან წერია ლაიზა მინელი და არა ჯუდი გარლანდი?"
* * *
....1995 წელი. ლაიზას კონცერტი იმავე "პალადიუმში". ახლა იგი ნიავივით ვეღარ დაჰქრის სცენაზე. იგი ახლა მშვიდად და აუღელვებლად დგას; მისი შემხედვარე ძნელად თუ დაიჯერებს კაცი, რომ 48 წლის ლაიზა მინელიმ სულ მცირე ხნის წინ ურთულესი ოპერაცია გადაიტანა. კონცერტის წინ იგი რეპორტიორებს გამოუტყდა: "მე არავის არაფერს ვეუბნები, უბრალოდ მრცხვენია! ხალხი მეკითხება - რა გჭირს ფეხზე? მე კი ვპასუხობ - არაფერი, ფეხსაცმელი მიჭერს... ახლა აეროპორტში რომ გავივლი, ხომ წარმოგიდგენიათ რა ზრიალს ატეხენ აპარატები... სამაგიეროდ აღარაფერი მტკივა..."
იმ საღამოს თეძოში ლითონის პროთეზჩადგმული ლაიზა კვლავ "პალადიუმის" დედოფალი იყო. მან ახალი პროგრამა წარმოადგინა, რომლის ბოლოს, ყველას გასაოცრად ოდნავ ჩახლეჩილი ხმით გამოაცხადა - "ახლა კი სიმღერა ჯუდი გარლანდის რეპერტუარიდან..."
