Monica Vitti (Maria Louisa Ceciarelli)
ნამდვილი სახელი მარია ლუიზა ჩეჩიარელი
დაიბადა 1931 წლის 4 ნოემბერს
...მშობლები მის უფროს ძმებს თავს დაჰკანკალებდნენ, პატარა მარია ლუიზას კი ისღა დარჩენოდა, რომ უფროსების სამოსი ბოლომდე გაეცვითა.
...იგი სიცილიაში დაიბადა, სადაც ქალს ერთადერთი მოვალეობა გააჩნია - მორჩილებდეს მამაკაცს და პატარა მარიაც გაუაზრებლად იზიარებდა ამ კანონს, თუმცა ასევე გაუაზრებლად, სადღაც კიბის ქვეშ შეიყუჟებოდა და ტიროდა ხოლმე...
თოთხმეტი წლის იყო, საკუთარ თავს რომ შეჰფიცა - მსახიობი გავხდები და არასოდეს გავთხოვდებიო! ჰოდა, წამოზრდილმა ძმებმა ფულის საშოვნელად ამერიკას რომ მიაშურეს, არც მარია ლუიზა ჩამორჩა მათ და რომში გაიქცა... სახელის საშოვნელად.
დრამატული ხელოვნების აკადემიაში იგი, რა თქმა უნდა, არ მიიღეს - რაღაც მიზეზი მოუდეს ხმის სისუსტისა და მისთანების შესახებ, მაგრამ ყმაწვილქალში სიცილიელის ტემპერამენტმა იმძლავრა და იმდენი ექიმები მოიარა და იმდენი ცნობა შეაგროვა აბსოლუტური ჯანმრთელობის შესახებ, რომ თავისას მაინც მიაღწია და სამსახიობო სასწავლებელში ჩაირიცხა!
სახელი კი, უფრო სწორად ლამაზი, მაცდუნებელი ფსევდონიმი მალე იშოვა - მონიკა ვიტი! - ასე დაირქვა სიცილიელმა გოგონამ.
...ახალი ცხოვრების დაწყება ჯიბეცარიელს მოუხდა. საჭმლის ფულსაც ძლივს შოულობდა და დღეში ერთხელ თუ ახერხებდა ჭამას; სხვა არანაირ სიამეზე ოცნებაც კი არ შეეძლო, არადა, მისი თანაკურსელები სატრფიალო რომანების მორევში იყვნენ გადაშვებულნი და წამსაც არ ტოვებდნენ სიამტკბილობის გარეშე. სასწავლებლის პირველმა ლამაზმანმა რამონიმ თვით ჰემინგუეისთანაც კი მოახერხა რომანის გაბმა და დასვენების დღეებში მასთან პარიზში დაიარებოდა დროის გასატარებლად, იქიდან დაბრუნებული კი ისეთ ამბებს ყვებოდა, ადამიანს ეს ცხოვრება სიზმარი ეგონებოდა.
...თუმცა მონიკასთვის ყველაფერი უმკაცრესი სიცხადით ვითარდებოდა, რადგან მისი მსგავსი მაღალი, გამხდარი და ქერათმიანი ქალები უბრალოდ მოდაში არ იყო 50-იანი წლების გარიჟრაჟზე. საღამოობით იგი თეატრში გოლდონის პიესების პერსონაჟებს თამაშობდა, დღისით კინოსტუდიებში როლს დაეძებდა, მაგრამ ყველა მცდელობა ამაო იყო, რადგან იგი გარეგნულადაც კი არავის მოსწონდა.
ამასობაში 1957 წელიც დადგა და მონიკა მიიწვიეს კინოში, ოღონდ ერთი ინგლისელი მსახიობის გასახმოვანებლად... იქ მან პირველად მოჰკრა ყური სახელს და გვარს, რომელიც ასევე ჟღერადი იყო - მიქელანჯელო ანტონიონი! - მაგრამ ისიც თქვეს, რომ ძალზედ ქედმაღალი და ამპარტავანი კაციაო...
იყოს რა! - გაიფიქრა მონიკამ და სამონტაჟო სტუდიისაკენ წავიდა მორიგი დუბლის ჩასაწერად და, როგორც განგებას უყვარს ხოლმე გახუმრება, ის ქედმაღალი ანტონიონიც იქ დახვდა და მორიდებული მსახიობი იმით შეაქო, რომ მისი დაბალი, მკერდისმიერი ხმა შეუქო და მოუწონა! ქალმა მადლობა მოუხადა კომპლიმენტისათვის და, თავადაც არ უწყოდა - როგორ რეჟისორი საღამოს თეატრში მიიწვია გოლდონის პიესის სანახავად...
- "მე უკვე ვნახეო ეს სპექტაკლი თქვენი მონაწილეობით" - გაუღიმა რეჟისორმა (...და ეს იყო დასაწყისი იმისა, რაც უნდა დაწყებულიყო!), შემდეგ ისიც დაამატა - თქვენს სახეში არის ის, რასაც დიდი ხანიაო ვეძებ (?!)"
...მონიკამ ერთი სიტყვაც არ დაიჯერა ამ "ამპარტავანი" კაცისა, მაგრამ უნებლიედ გაიღიმა და მის ცხოვრებაში გაჩნდა ერთი ამოუცნობი იდუმალება - ამ კაცის გვერდით ყოფნისას მას სულ ღიმილი ეფინებოდა სახეზე... რატომ? ამის გაგება მონიკას არასოდეს ეწერა ცხოვრებაში.
* * *
მეგობრები და მოტრფიალე ქალები მას მიკელეს ეძახდნენ. იგი მზიურ ფერარეში დაიბადა, საკმაოდ შეძლებულ და განათლებულ ოჯახში. ამ ოჯახში ასეთი სახუმარო ლეგენდა არსებობდა, რომ თითქოს ისინი შვედეთის მეფის შთამომავლები არიან და ამიტომაც ევალებათ უზრუნველი ცხოვრება. ასეა თუ ისე, მიკელესათვის ყველა არისტოკრატული ოჯახის კარი ღია იყო, მით უმეტეს, რომ მდიდარ ქალბატონებს საკუთარი დახვეწილი მანერებით და ვიოლინოზე ვირტუოზული დაკვრით ჭკუას ართმევდა!
...განა შეეძლო ასეთ ადამიანთან გატოლება უბრალო სიცილიელ გოგონას?! არადა, XX საუკუნის შუა ხანების რომი უკვე თავისუფალი სიყვარულის მორევში ცურავდა და ქალები ისე იცვლიდნენ საყვარლებს, როგორც მოდაში ახლად შემოსულ ნეილონის წინდებს. მონიკას მეგობარი ქალები ჩანთაში ყოველთვის დაატარებდნენ ქალური სამოსის ინტიმურ დეტალებს იმ მოულოდნელი შემთხვევისათვის, რომლის გამოისობითაც შესაძლოა სადმე "სხვაგან" გაეთიათ ღამე!...
და 30 წელს მიღწეულ მონიკასაც გაუჩნდა ის პირველი გრძნობა, რაც მამაკაცთან სიახლოვის სურვილით იყო ნასაზრდოები!
რომში მაისის საღამოები შრიალებდნენ... ყოველ ბნელ კუთხეში შეყვარებულები იყვნენ შეყუჟულნი და ჩუმად ჟღურტულებდნენ, ამ დროს კი მონიკა და მიკელე სადმე კაფეში ისხდნენ (მეგობრების კომპანიასთან ერთად) და ხელოვნებაზე საუბრობდნენ, იქიდან გამოსულნი კი მორიდებით ართმევდნენ ერთმანეთს ხელს და სახლებისაკენ ეშურებოდნენ.
...თუმცა ერთი ასეთი საღამოს მსვლელობისას მონიკამ უნებლიედ გონება დაკარგა და გონსმოსულმა აღმოაჩინა, რომ მიკელეს მკლავზე იყო გადასვენებული; გონის წასვლა-დაბრუნება ამ შემთხვევაში აღარავის აინტერესებდა, რადგან მიკელემ უეცრად ჰკითხა, თუ სად აპირებდა ზაფხულის გატარებას და არც კი მოისმინა ქალის პასუხი, ისე შესთავაზა, რომ ერთად დაესვენათ სადმე სიცილიის მახლობელ კუნძულზე.
...მონიკას, რა თქმა უნდა, უარი არ უთქვამს!
* * *
ისინი ზღვის პირას მდებარე ერთ მყუდრო სასტუმროში დასახლდნენ. მათთან ერთად იმხანად იტალიის არისტოკრატიის მცირეოდენი ნაწილიც ისვენებდა და მიკელეს მიეცა შესანიშნავი საშუალება იმისა, რომ კიდევ ერთხელ გამოემჟღავნებინა თავისი დახვეწილი მანერები... მას ყველა აღტაცებით შესცქეროდა და შურდათ იმ ქალისა, ვინც ასეთ დიდებულ კაცს გვერდს უმშვენებდა დილიდან საღამომდე და ღამით...
ეს ქალი, რა თქმა უნდა მონკა იყო! მონიკა, რომლისთვისაც ეს სიზმარში გადასახლებას ჰგავდა და საიდანაც გამოღვიძებას არასოდეს ნატრობდა.
ერთ მშვენიერ დღეს კი მიკელემ განაცხადა, რომ რომში დაბრუნებას აპირებდა, მონიკა ევედრებოდა, ორიოდე დღე კიდევ დარჩენილიყვნენ, მაგრამ რეჟისორმა საქმეების მომიზეზებით მტკიცე უარი განაცხადა და მაშინ ქალი გაიქცა, ერთ უკაცრიელ ნაპირს მიაშურა და საღამომდე აღარ დაბრუნებულა. საღამოს კი მას მიკელემ მიაკითხა და ზღვის პირას განმარტოებული ქალი რომ შენიშნა, შორიდანვე შესძახა - "ჩვენ ამის შესახებ ფილმს გადავიღებთ!..."
* * *
ერთი კვირის თავზე რომში სულ სხვა მონიკა ვიტი დაბრუნდა. მეგობრები ვეღარ სცნობდნენ მას, ოცდაათი წლის შინაბერა ქალი ოციოდე წლის ყმაწვილქალს დამსგავსებოდა. მიკელე მისთვის უკვე ყველაფერი იყო: მეგობარი, ქმარი, საყვარელი, მამა.... და რეჟისორი!
ანტონიონი მისგან თითქოს ახალ ადამიანს აქანდაკებდა. იგი ასწავლიდა სიარულს, ლაპარაკს, შამპანურის ჭიქის სწორად დაჭერას და სუნთქვასაც კი... მონიკას ამ ადამიანის გვერდით თავი პატარა გოგონა ეგონა, რომელსაც ერთი რამ ევალებოდა - კარგად ესწავლა და ჰყვარებოდა მასწავლებელი, ანტონიონის კი საკუთარი თავი მართლაც ღმერთად წარმოედგინა, რომელიც ქმნიდა მსახიობს და ქმნიდა ქალს.
დასაწყისისათვის ანტონიონიმ ქალს პატარა პიესა დაუწერა , რომლის მონოლოგებსაც ერთად სწავლობდნენ სადმე ტრევის შადრევანთან და თან იმ წარუმატებელ მცდელობას უყვებოდა, რაც მან გადაიტანა კინოში ერთი ლამაზმანის გამოისობით, რომელიც კი იყო იტალიის სილამაზის კონკურსის გამარჯვებული, მაგრამ მსახიობობის ნატამალიც არ ეცხო. ახლა კი მონიკასთან ერთად აპირებდა ისეთი ფილმების შექმნას, რომელიც მთელ მსოფლიო კინოს ააფორიაქებდა...
* * *
მათი პირველი ფილმი იყო "თავგადასავლები", რომელსაც იტალიის სამხრეთში იღებდნენ. ეს მონიკას პირველი სერიოზული გამოცდა გახლდათ. არც მიკელესთვის იყო ადვილი გადასატანი ეს და იგი რაღაც სხვანაირი, უცხო ადამიანის სახითაც კი იმზირებოდა გარეშემოთში. ყოველთვის დამყოლი და ალერსიანი ანტონიონი გადაღებების დროს პირქუშ და უხეშ ადამიანს დაემსგავსა. ისეთი სერიოზული გამომეტყველება ჰქონდა მას, თითქოს იგი ტაძარში იდგა და საზეიმო მესას ასრულებდა.
გადაღების პირველსავე დღეს მონიკამ სცადა, რაღაც ეკითხა როლის შესახებ, მაგრამ პასუხად მიიღო:
"დაიმახსოვრე მე მსახიობებს არასოდეს არაფერს ვუღეჭავ... დაივიწყე პერსონაჟის ფსიქოლოგია ამისთანა სისულეეები და საკუთარ ფანტაზიას მიენდე, თუ რა თქმა უნდა, გაგაჩნია ასეთი რამ!"
მონიკა მალე მიხვდა, რომ ანტონიონისთან კამათს არავითარი აზრი არ ჰქონდა, რადგან იგი თავიდანვე დარწმუნებული იყო საკუთარ სიმართლეში და ყველაფერს გაწირავდა კამათში გასამარჯვებლად... თუმცა ეს არ არის მთავარი, მთავარი ისაა, რომ მათი პირველი ერთობლივი ფილმი მართლაც შედევრი გამოდგა და პრემიერის მეორე დღეს მონიკა უკვე კინოს ვარსკვლავად იყო შერაცხული.
* * *
თერთემეტი წლის განმავლობაში ანტონიონიმ მონიკასთან ერთად ოთხი ფილმი გადაიღო და ოთხივე მათგანი აღფრთოვანებით მიიღო ე.წ. ინტელექტუალური კინოს მოყვარულმა პუბლიკამ. პირველ მათგანში მონიკას პარტნიორობას ახალგაზრდა ალენ დელონი უწევდა. იმხანად უკვე პოპულარული ფრანგი კინოვარსკვლავი, რა თქმა უნდა, უარზე არ იყო უკვე მომხიბლავ ქალად შერაცხულ მონიკასთან სატრფიალო რომანი გაება, მაგრამ მას ამ საქმეში იმედი გაუცრუვდა; ყმაწვილი კაცის მრავალმნიშვნელოვან გამოხედვებს სიცილიელი ქალის არანაირი პასუხი არ ხვდებოდა, რადგან ამ ქალისათვის ამქვეყნად არსებობდა ერთადერთი მამაკაცი - მიქელანჯელო ანტონიონი - და სწმადა, რომ ისიც ერთადერთი ქალი იყო ამ პროვნებისთვის, მაგრამ საშინლად ცდებოდა ამაში...
თითქოს მთელი იტალიის ქალები - ნორჩი გოგონები თუ ქმარშვილდახუნძლული ქალბატონები - ანტონიონის გულის მოსაგებად დაიგეშნენო...
მიქელანჯელო მშვენივრად საუბრობდა ფრანგულად და ხშირად ჩადიოდა პარიზში, სადაც ფრანგი ქალებიც ისეთივე სურვილით მიისწრაფვოდნენ მისკენ, როგორც ზემოთხსენებული იტალიელები...
ანტონიონისთან თუნდაც ერთი საღამოს გატარებაზე ოცნებობდა ყველა... იმართებოდა დიდი წვეულებებიც, სადაც არაიშვიათად მონიკაც იყო მიწვეული, რადგან ისიც უკვე იმდენად პოპულარული იყო, რომ მასთან საღამოს გატარების მოსურნე სნობების რიცხვი საკმაო რაოდენობას აღწევდა. ასე რომ, მონიკა საკუთარი თვალით ხედავდა, თუ რა გზნებით ილტვოდნენ მისი მამაკაცისკენ სანადიროდ გამოსული ქალები...
არაერთხელ დაბრუნებულა სასტუმროში მონიკა მარტო და დილამდე ანტონიონის მოლოდინში ყოფილა, მაგრამ მას ყოველთვის ჰყოფნიდა იმის ნებისყოფა, რომ უგნური ქალური ისტერიკით არ დაეფრთხო საყვარელი მამაკაცი. მონიკა კარგად ხვდებოდა, რომ ეს კაცი პირველ რიგში ეკუთვნოდა საკუთარ თავს, საკუთარ იდეებსა და საკუთარ შემოქმედებას და მერე ნებისმიერ გარეშე პირს, თუნდაც მონიკა ვიტიდ გარდაქმნილ მარია ლუიზა ჩეჩიარელის. ერთადერთი საშუალება ამ პიროვნების დაკავებისა იყო ის, რომ არასოდეს დაგეკავებინა ის, იგი სრულიად თავისუფალი უნდა ყოფილიყო, რათა ვინმეს მონობაში ყოფნა ესურვებინა!
* * *
კინოში კი ანტონიონი კვლავაც აბსოლუტურად ერთგული იყო მონიკასი. მიკელეს ყოველთვის აინტერესებდა ადამიანის ფსიქიკასთან მიმართებაში ჩატარებული ექსპერიმენტები და ამ მხრივ ემოციური სიცილიელი ქალის სამსახიობო ტემპერამენტი შესანიშნავი ნედლეული იყო მისთვის.
...სხვათა შორის, ფსიქოლოგ-ფსიქიატრთა საერთაშორისო კონგრესზე ერთხელ ანტონიონის სამეცნიერო ხარისხიც კი მიანიჭეს. ამგვარ გატაცება მომავალ რეჟისორს ჯერ კიდევ მაშინ აღმოაჩნდა, როცა გენუაში სამოყვარულო ფილმს იღებდა სულიერად ავადმყოფთა სახლში. და აი, მორიგი მისი იდეაც ამგვარ ადამიანებს დაუკავშირდა და ამ საქმეში მონიკას მსგავსად არავინ იყო გამოსადეგი, რადგან ამ ქალს შეეძლო რამდენიმე კვირის განმავლობაში ეცხოვრა გონებაშერყეულთა კლინიკაში და ზედმიწევნით შეესწავლა ამ ადამიანებისათვის დამახასიათებელი ფსიკიც და მიმიკაც...
როცა ფილმი "წითელი უდაბნო" ეკრანებზე გამოვიდა, ვიტის ერთმა ფსიქოლოგმა დაურეკა და უთხრა: "თქვენ დიდებული მსახიობი ხართ, მაგრამ ქუჩაში რომ შეგხვედროდით, აუცილებლად გირჩევდით მკურნალობის პროცესი ჩაგეტარებინათ ჩემთან..." მონიკას მხოლოდ გაეღმა, რადგან იგი უკვე ცხადლივ გრძნობდა, რომ თავად იგიც მის მიერ შექმნილი შეურაცხად პერსონაჟებს ემსგავსებოდა და ამის მიზეზი ისევ და ისევ მისი ოცნების მამაკაცი - მიქელანჯელო ანტონიონი იყო!
* * *
როლების შერჩევისას მონიკა ერთადერთხელ შეცდა - ერთხელ მას ინგლისელმა რეჟისორმა ჯოზეფ ლოუზიმ გამოუგზავნა სცენარი ფილმისათვის "მკვლელი ლამაზმანი"; მონიკამ სცენარის გადაკითხვისას აღტაცებით წამოიძახა - "ღმერთო ჩემო! ეს ხომ კაბაში შემოსილი ჯეიმზ ბონდიაო" - და უმალ გაეშურა სტუდიისაკენ. როცა სახლში ოდნავ შემთვრალი დაბრუნდა იმ შამპანიურით, რაც მან რეჟისორთან ერთად მიირთვა კონტრაქტის ხელმოწერის აღნიშვნისა გამო, მას ჩაფიქრებული ანტონიონი დახვდა, რომელმაც დიდხანს ისმინა ქალის აღტაცებული მონათხრობი მომავალი ფილმის შესახებ და ბოლოს ესღა თქვა - "შენ ახლა სხვა ფილმებში უნდა გამოამჟღავნო შენი ნიჭი, ჩემს ფილმებში შენ ამას ვეღარ მოახერხებო".
* * *
თავისი მორიგი ფილმი ანტონიონიმ მონიკას გარეშე გადაიღო; მან მთავარ როლზე ინგლისელი ვანესა რედგრეივი მიიწვია. ამ ხანებში რეჟისორი მორიგ შემოქმედებით აღმაფრენას განიცდიდა და საამისო ნედლეულს იგი ლონდონის ნისლიან პანორამაში დაეძებდა. ფილმი სარეკორდო ვადებში - 10 კვირის განმავლობაში შეიქმნა, მაგრამ მონიკასათვის ეს ორთვენახევარი მარადისობის ტოლფასად იქცა. ეჭვიანობისაგან გახელებული ქალი დღეში რამოდენიმეჯერ რეკავდა ლონდონში. მას შეეძლო ფიზიკური ღალატი ეპატიებინა მიკელესთვის, მაგრამ ახლა იგი ხედავდა, რომ მას, როგორც მსახიობსაც, უღალატეს. ანტონიონი სატელეფონო ზარებს არ პასუხობდა და პირველად, ამ ხნის განმავლობაში, მონიკა იძულებული გახდა დახმარებისათვის მშობლებთან წასულიყო, მაგრამ არც აქ დახვდა მას თანაგრძნობა, რადგან ჩეჩიარელების მთელი ოჯახი წინააღმდეგი იყო ამ მათთვის მიუღებელ მამაკაცთან კავშირსა და არც იმას იზიარებდნენ აღფრთოვანებით, რომ მათი ქალიშვილი კინოში ნაირნაირ როლებს ასრულებდა და (მათი აზრით!) თანდათან ბაზრის მაწანწალა კომედიანტს ემსგავსებოდა.
მიკელი კი მოულოდნელად გამოჩნდა. იგი არნახული შემოქმედებითი იდეებით იყო აღჭურვილი და მოკლე ხანში მონიკა ნიუ-იორკში წაიყვანა, სადაც ამ წყვილს იტალიის საელჩოში დიდი შეხვედრა მოუწყეს. ქალი იმ საღამოს ბედნიერად გამოიყურებოდა, მაგრამ ამის მიზეზი უფრი მისი პირადი აღიარება იყო, როგორც მსახიობისა და არა ის, რომ საყვარელ მამაკაცთან ყოფნა ანიჭებდა მონიკას სულიერ სიამესა და ამღლებულობას. ეს მაკაცი კი მას უბრალოდ ვეღარ ამჩნევდა და ამის მთავარი მიზეზი იყო ის, რომ მას ღრმად ჰქონდა გამჯდარი გონებაში ის აზრი, რომ მისივე ხელით შექმნილ-გამოძერწილი მსახიობი და ქალი - მონიკა ვიტი - მხოლოდ მცირედი და აუცილებელი შემადგენელი ნაწილია მისი ცხოვრებისა და სხვა აღარაფერი.
წვეულებიდან რომ ბრუნდებოდნენ, მონიკა მოულოდნელად ატირდა და მიკელი ახლაღა მიხვდა, რომ მის მიერ შექმნილი არსება სულიერად გაწამებულ, ნაწილ-ნაწილ დაშლილ და დაცლილ ქალად ქცეულიყო... მიხვდა ანტონიონი ამას და გუმანმა უკარნახა, რომ ერთადერთი საშველი მდგომარეობის გამოსწორებისა იყო ის, რომ მისთვის ცოლობა ეთხოვა (?!)
...მოულოდნელობისაგან მონიკას ხმა ჩაუწყდა, ათი წლის განმავლობაში ელოდა იგი ამ დღეს, როცა მას სინიორინა ანტონიონი დაერქმეოდა. ო. ღმერთო! რამდენი ქალი ოცნებობდა ამაზე და ახლა მხოლოდ მას ერგო ეს ბედნიერება! მთელი ამ ხნის განმავლობაში ისინი მხოლოდ თანამოაზრეები და კოლეგები იყვნენ, თვით ინტიმური ურთიერთობანიც კი მხოლოდ მზადება იყო იმ საქმიანობისა, რაც მათ უახლოეს მომავალში ელოდათ. გარდა ყოველივე ამისა, მონიკა დაღლილიც იყო ამდენი მოლოდინისაგან და ამიტომაც გაუაზრებლად უპასუხა მიკელეს წინადადებას: "არ შემიძლია... გესმის?! არ შემიძლია...- და რატომღაც დაამატა - იქნებ ერთი წლის შემდეგ შევძლო?!"
* * *
ერთი წლის შემდეგ ისინი სამუდამოდ დაშორდნენ ერთმანეთს, მშვიდად აკრიფეს გუდა-ნაბადი და რომის სხვადასხვა რაიონებში გადასახლდნენ.
თითოეულმა მათგანმა საკუთარი საქმე განაგრძო. ანტონიონი კვლავაც ქმნიდა შედევრებს, მონიკა კი კინოვარსკვლავის სტატუსით ატარებდა დღეებს. ვენეციის კინოფესტივალზე ერთხელ მონიკა ისეთი დეკოლტეთი გამოჩნდა, რომ კინოს ერთმა "ბებერმა მგელმა" შესძახა - "ოჰო! სინიორინა ვიტიმაც ისწავლა მამაკაცების ცდუნება!"
მთელი იტალია აღფრთოვანებით უმზერდა ამ, უკვე ასაკში გადამდგარ ქალს, რომელმაც მართლა გაუგო ცხოვრებას გემო, მაგრამ, როგორც ერთმა მისმა ახლო მეგობარმა ქალმა განუცხადა რეპორტიორს, მონიკა თურმე ხშირად ეუბნებოდა მას - "ეს ყველაფერი უაზრობაა! მიკელემ რომ კვლავ დამიძახოს, ყველაფერს მივატოვებ და გავიქცევიო მასთან!"
* * *
1990 წელს მონიკა ვიტიმ თავად გადაიღო თავისი პირველი და უკანასკნელი ფილმი, როგორც რეჟისორმა. ეს იყო ამბავი ახალგაზრდა ქალისა, რომელიც კინოკამერას დაეუფლება და რატომღაც საყვარლებთან და ქმრებთან გატარებული ინტიმური საღამოების გადაღებას დაიწყებს...
ეს ფილმი კანის ფესტივალზე აჩვენეს, მაყურებელთა შორის ანტონიონიც იყო!... ისინი შემთხვევით შეხვდნენ ერთმანეთს დერეფანში. ჭაღარა, ინსულტით გატანჯული ანტონიონი ახალგაზრდა ცოლის ხელზე იყო დაყრდნობილი და მონიკას რომ მოჰკრა თვალი, ლოყაზე მოუთათუნა ხელი და ძლივს წარმოთქვა - "ეს ლამაზი სანახაობა იყო!..."
პუბლიკამ მონიკა ყვავილებში ჩაკარგა, ქალი თითქოს ბედნიერი იყო, მაგრამ იგი რაღაც იდუმალი სევდით გასცქეროდა დერეფანს, სადაც წელში მოხრილი ანტონიონი გაუჩინარდა!...
ნამდვილი სახელი მარია ლუიზა ჩეჩიარელი
დაიბადა 1931 წლის 4 ნოემბერს
...მშობლები მის უფროს ძმებს თავს დაჰკანკალებდნენ, პატარა მარია ლუიზას კი ისღა დარჩენოდა, რომ უფროსების სამოსი ბოლომდე გაეცვითა.
...იგი სიცილიაში დაიბადა, სადაც ქალს ერთადერთი მოვალეობა გააჩნია - მორჩილებდეს მამაკაცს და პატარა მარიაც გაუაზრებლად იზიარებდა ამ კანონს, თუმცა ასევე გაუაზრებლად, სადღაც კიბის ქვეშ შეიყუჟებოდა და ტიროდა ხოლმე...
თოთხმეტი წლის იყო, საკუთარ თავს რომ შეჰფიცა - მსახიობი გავხდები და არასოდეს გავთხოვდებიო! ჰოდა, წამოზრდილმა ძმებმა ფულის საშოვნელად ამერიკას რომ მიაშურეს, არც მარია ლუიზა ჩამორჩა მათ და რომში გაიქცა... სახელის საშოვნელად.
დრამატული ხელოვნების აკადემიაში იგი, რა თქმა უნდა, არ მიიღეს - რაღაც მიზეზი მოუდეს ხმის სისუსტისა და მისთანების შესახებ, მაგრამ ყმაწვილქალში სიცილიელის ტემპერამენტმა იმძლავრა და იმდენი ექიმები მოიარა და იმდენი ცნობა შეაგროვა აბსოლუტური ჯანმრთელობის შესახებ, რომ თავისას მაინც მიაღწია და სამსახიობო სასწავლებელში ჩაირიცხა!
სახელი კი, უფრო სწორად ლამაზი, მაცდუნებელი ფსევდონიმი მალე იშოვა - მონიკა ვიტი! - ასე დაირქვა სიცილიელმა გოგონამ.
...ახალი ცხოვრების დაწყება ჯიბეცარიელს მოუხდა. საჭმლის ფულსაც ძლივს შოულობდა და დღეში ერთხელ თუ ახერხებდა ჭამას; სხვა არანაირ სიამეზე ოცნებაც კი არ შეეძლო, არადა, მისი თანაკურსელები სატრფიალო რომანების მორევში იყვნენ გადაშვებულნი და წამსაც არ ტოვებდნენ სიამტკბილობის გარეშე. სასწავლებლის პირველმა ლამაზმანმა რამონიმ თვით ჰემინგუეისთანაც კი მოახერხა რომანის გაბმა და დასვენების დღეებში მასთან პარიზში დაიარებოდა დროის გასატარებლად, იქიდან დაბრუნებული კი ისეთ ამბებს ყვებოდა, ადამიანს ეს ცხოვრება სიზმარი ეგონებოდა.
...თუმცა მონიკასთვის ყველაფერი უმკაცრესი სიცხადით ვითარდებოდა, რადგან მისი მსგავსი მაღალი, გამხდარი და ქერათმიანი ქალები უბრალოდ მოდაში არ იყო 50-იანი წლების გარიჟრაჟზე. საღამოობით იგი თეატრში გოლდონის პიესების პერსონაჟებს თამაშობდა, დღისით კინოსტუდიებში როლს დაეძებდა, მაგრამ ყველა მცდელობა ამაო იყო, რადგან იგი გარეგნულადაც კი არავის მოსწონდა.
ამასობაში 1957 წელიც დადგა და მონიკა მიიწვიეს კინოში, ოღონდ ერთი ინგლისელი მსახიობის გასახმოვანებლად... იქ მან პირველად მოჰკრა ყური სახელს და გვარს, რომელიც ასევე ჟღერადი იყო - მიქელანჯელო ანტონიონი! - მაგრამ ისიც თქვეს, რომ ძალზედ ქედმაღალი და ამპარტავანი კაციაო...
იყოს რა! - გაიფიქრა მონიკამ და სამონტაჟო სტუდიისაკენ წავიდა მორიგი დუბლის ჩასაწერად და, როგორც განგებას უყვარს ხოლმე გახუმრება, ის ქედმაღალი ანტონიონიც იქ დახვდა და მორიდებული მსახიობი იმით შეაქო, რომ მისი დაბალი, მკერდისმიერი ხმა შეუქო და მოუწონა! ქალმა მადლობა მოუხადა კომპლიმენტისათვის და, თავადაც არ უწყოდა - როგორ რეჟისორი საღამოს თეატრში მიიწვია გოლდონის პიესის სანახავად...
- "მე უკვე ვნახეო ეს სპექტაკლი თქვენი მონაწილეობით" - გაუღიმა რეჟისორმა (...და ეს იყო დასაწყისი იმისა, რაც უნდა დაწყებულიყო!), შემდეგ ისიც დაამატა - თქვენს სახეში არის ის, რასაც დიდი ხანიაო ვეძებ (?!)"
...მონიკამ ერთი სიტყვაც არ დაიჯერა ამ "ამპარტავანი" კაცისა, მაგრამ უნებლიედ გაიღიმა და მის ცხოვრებაში გაჩნდა ერთი ამოუცნობი იდუმალება - ამ კაცის გვერდით ყოფნისას მას სულ ღიმილი ეფინებოდა სახეზე... რატომ? ამის გაგება მონიკას არასოდეს ეწერა ცხოვრებაში.
* * *
მეგობრები და მოტრფიალე ქალები მას მიკელეს ეძახდნენ. იგი მზიურ ფერარეში დაიბადა, საკმაოდ შეძლებულ და განათლებულ ოჯახში. ამ ოჯახში ასეთი სახუმარო ლეგენდა არსებობდა, რომ თითქოს ისინი შვედეთის მეფის შთამომავლები არიან და ამიტომაც ევალებათ უზრუნველი ცხოვრება. ასეა თუ ისე, მიკელესათვის ყველა არისტოკრატული ოჯახის კარი ღია იყო, მით უმეტეს, რომ მდიდარ ქალბატონებს საკუთარი დახვეწილი მანერებით და ვიოლინოზე ვირტუოზული დაკვრით ჭკუას ართმევდა!
...განა შეეძლო ასეთ ადამიანთან გატოლება უბრალო სიცილიელ გოგონას?! არადა, XX საუკუნის შუა ხანების რომი უკვე თავისუფალი სიყვარულის მორევში ცურავდა და ქალები ისე იცვლიდნენ საყვარლებს, როგორც მოდაში ახლად შემოსულ ნეილონის წინდებს. მონიკას მეგობარი ქალები ჩანთაში ყოველთვის დაატარებდნენ ქალური სამოსის ინტიმურ დეტალებს იმ მოულოდნელი შემთხვევისათვის, რომლის გამოისობითაც შესაძლოა სადმე "სხვაგან" გაეთიათ ღამე!...
და 30 წელს მიღწეულ მონიკასაც გაუჩნდა ის პირველი გრძნობა, რაც მამაკაცთან სიახლოვის სურვილით იყო ნასაზრდოები!
რომში მაისის საღამოები შრიალებდნენ... ყოველ ბნელ კუთხეში შეყვარებულები იყვნენ შეყუჟულნი და ჩუმად ჟღურტულებდნენ, ამ დროს კი მონიკა და მიკელე სადმე კაფეში ისხდნენ (მეგობრების კომპანიასთან ერთად) და ხელოვნებაზე საუბრობდნენ, იქიდან გამოსულნი კი მორიდებით ართმევდნენ ერთმანეთს ხელს და სახლებისაკენ ეშურებოდნენ.
...თუმცა ერთი ასეთი საღამოს მსვლელობისას მონიკამ უნებლიედ გონება დაკარგა და გონსმოსულმა აღმოაჩინა, რომ მიკელეს მკლავზე იყო გადასვენებული; გონის წასვლა-დაბრუნება ამ შემთხვევაში აღარავის აინტერესებდა, რადგან მიკელემ უეცრად ჰკითხა, თუ სად აპირებდა ზაფხულის გატარებას და არც კი მოისმინა ქალის პასუხი, ისე შესთავაზა, რომ ერთად დაესვენათ სადმე სიცილიის მახლობელ კუნძულზე.
...მონიკას, რა თქმა უნდა, უარი არ უთქვამს!
* * *
ისინი ზღვის პირას მდებარე ერთ მყუდრო სასტუმროში დასახლდნენ. მათთან ერთად იმხანად იტალიის არისტოკრატიის მცირეოდენი ნაწილიც ისვენებდა და მიკელეს მიეცა შესანიშნავი საშუალება იმისა, რომ კიდევ ერთხელ გამოემჟღავნებინა თავისი დახვეწილი მანერები... მას ყველა აღტაცებით შესცქეროდა და შურდათ იმ ქალისა, ვინც ასეთ დიდებულ კაცს გვერდს უმშვენებდა დილიდან საღამომდე და ღამით...
ეს ქალი, რა თქმა უნდა მონკა იყო! მონიკა, რომლისთვისაც ეს სიზმარში გადასახლებას ჰგავდა და საიდანაც გამოღვიძებას არასოდეს ნატრობდა.
ერთ მშვენიერ დღეს კი მიკელემ განაცხადა, რომ რომში დაბრუნებას აპირებდა, მონიკა ევედრებოდა, ორიოდე დღე კიდევ დარჩენილიყვნენ, მაგრამ რეჟისორმა საქმეების მომიზეზებით მტკიცე უარი განაცხადა და მაშინ ქალი გაიქცა, ერთ უკაცრიელ ნაპირს მიაშურა და საღამომდე აღარ დაბრუნებულა. საღამოს კი მას მიკელემ მიაკითხა და ზღვის პირას განმარტოებული ქალი რომ შენიშნა, შორიდანვე შესძახა - "ჩვენ ამის შესახებ ფილმს გადავიღებთ!..."
* * *
ერთი კვირის თავზე რომში სულ სხვა მონიკა ვიტი დაბრუნდა. მეგობრები ვეღარ სცნობდნენ მას, ოცდაათი წლის შინაბერა ქალი ოციოდე წლის ყმაწვილქალს დამსგავსებოდა. მიკელე მისთვის უკვე ყველაფერი იყო: მეგობარი, ქმარი, საყვარელი, მამა.... და რეჟისორი!
ანტონიონი მისგან თითქოს ახალ ადამიანს აქანდაკებდა. იგი ასწავლიდა სიარულს, ლაპარაკს, შამპანურის ჭიქის სწორად დაჭერას და სუნთქვასაც კი... მონიკას ამ ადამიანის გვერდით თავი პატარა გოგონა ეგონა, რომელსაც ერთი რამ ევალებოდა - კარგად ესწავლა და ჰყვარებოდა მასწავლებელი, ანტონიონის კი საკუთარი თავი მართლაც ღმერთად წარმოედგინა, რომელიც ქმნიდა მსახიობს და ქმნიდა ქალს.
დასაწყისისათვის ანტონიონიმ ქალს პატარა პიესა დაუწერა , რომლის მონოლოგებსაც ერთად სწავლობდნენ სადმე ტრევის შადრევანთან და თან იმ წარუმატებელ მცდელობას უყვებოდა, რაც მან გადაიტანა კინოში ერთი ლამაზმანის გამოისობით, რომელიც კი იყო იტალიის სილამაზის კონკურსის გამარჯვებული, მაგრამ მსახიობობის ნატამალიც არ ეცხო. ახლა კი მონიკასთან ერთად აპირებდა ისეთი ფილმების შექმნას, რომელიც მთელ მსოფლიო კინოს ააფორიაქებდა...
* * *
მათი პირველი ფილმი იყო "თავგადასავლები", რომელსაც იტალიის სამხრეთში იღებდნენ. ეს მონიკას პირველი სერიოზული გამოცდა გახლდათ. არც მიკელესთვის იყო ადვილი გადასატანი ეს და იგი რაღაც სხვანაირი, უცხო ადამიანის სახითაც კი იმზირებოდა გარეშემოთში. ყოველთვის დამყოლი და ალერსიანი ანტონიონი გადაღებების დროს პირქუშ და უხეშ ადამიანს დაემსგავსა. ისეთი სერიოზული გამომეტყველება ჰქონდა მას, თითქოს იგი ტაძარში იდგა და საზეიმო მესას ასრულებდა.
გადაღების პირველსავე დღეს მონიკამ სცადა, რაღაც ეკითხა როლის შესახებ, მაგრამ პასუხად მიიღო:
"დაიმახსოვრე მე მსახიობებს არასოდეს არაფერს ვუღეჭავ... დაივიწყე პერსონაჟის ფსიქოლოგია ამისთანა სისულეეები და საკუთარ ფანტაზიას მიენდე, თუ რა თქმა უნდა, გაგაჩნია ასეთი რამ!"
მონიკა მალე მიხვდა, რომ ანტონიონისთან კამათს არავითარი აზრი არ ჰქონდა, რადგან იგი თავიდანვე დარწმუნებული იყო საკუთარ სიმართლეში და ყველაფერს გაწირავდა კამათში გასამარჯვებლად... თუმცა ეს არ არის მთავარი, მთავარი ისაა, რომ მათი პირველი ერთობლივი ფილმი მართლაც შედევრი გამოდგა და პრემიერის მეორე დღეს მონიკა უკვე კინოს ვარსკვლავად იყო შერაცხული.
* * *
თერთემეტი წლის განმავლობაში ანტონიონიმ მონიკასთან ერთად ოთხი ფილმი გადაიღო და ოთხივე მათგანი აღფრთოვანებით მიიღო ე.წ. ინტელექტუალური კინოს მოყვარულმა პუბლიკამ. პირველ მათგანში მონიკას პარტნიორობას ახალგაზრდა ალენ დელონი უწევდა. იმხანად უკვე პოპულარული ფრანგი კინოვარსკვლავი, რა თქმა უნდა, უარზე არ იყო უკვე მომხიბლავ ქალად შერაცხულ მონიკასთან სატრფიალო რომანი გაება, მაგრამ მას ამ საქმეში იმედი გაუცრუვდა; ყმაწვილი კაცის მრავალმნიშვნელოვან გამოხედვებს სიცილიელი ქალის არანაირი პასუხი არ ხვდებოდა, რადგან ამ ქალისათვის ამქვეყნად არსებობდა ერთადერთი მამაკაცი - მიქელანჯელო ანტონიონი - და სწმადა, რომ ისიც ერთადერთი ქალი იყო ამ პროვნებისთვის, მაგრამ საშინლად ცდებოდა ამაში...
თითქოს მთელი იტალიის ქალები - ნორჩი გოგონები თუ ქმარშვილდახუნძლული ქალბატონები - ანტონიონის გულის მოსაგებად დაიგეშნენო...
მიქელანჯელო მშვენივრად საუბრობდა ფრანგულად და ხშირად ჩადიოდა პარიზში, სადაც ფრანგი ქალებიც ისეთივე სურვილით მიისწრაფვოდნენ მისკენ, როგორც ზემოთხსენებული იტალიელები...
ანტონიონისთან თუნდაც ერთი საღამოს გატარებაზე ოცნებობდა ყველა... იმართებოდა დიდი წვეულებებიც, სადაც არაიშვიათად მონიკაც იყო მიწვეული, რადგან ისიც უკვე იმდენად პოპულარული იყო, რომ მასთან საღამოს გატარების მოსურნე სნობების რიცხვი საკმაო რაოდენობას აღწევდა. ასე რომ, მონიკა საკუთარი თვალით ხედავდა, თუ რა გზნებით ილტვოდნენ მისი მამაკაცისკენ სანადიროდ გამოსული ქალები...
არაერთხელ დაბრუნებულა სასტუმროში მონიკა მარტო და დილამდე ანტონიონის მოლოდინში ყოფილა, მაგრამ მას ყოველთვის ჰყოფნიდა იმის ნებისყოფა, რომ უგნური ქალური ისტერიკით არ დაეფრთხო საყვარელი მამაკაცი. მონიკა კარგად ხვდებოდა, რომ ეს კაცი პირველ რიგში ეკუთვნოდა საკუთარ თავს, საკუთარ იდეებსა და საკუთარ შემოქმედებას და მერე ნებისმიერ გარეშე პირს, თუნდაც მონიკა ვიტიდ გარდაქმნილ მარია ლუიზა ჩეჩიარელის. ერთადერთი საშუალება ამ პიროვნების დაკავებისა იყო ის, რომ არასოდეს დაგეკავებინა ის, იგი სრულიად თავისუფალი უნდა ყოფილიყო, რათა ვინმეს მონობაში ყოფნა ესურვებინა!
* * *
კინოში კი ანტონიონი კვლავაც აბსოლუტურად ერთგული იყო მონიკასი. მიკელეს ყოველთვის აინტერესებდა ადამიანის ფსიქიკასთან მიმართებაში ჩატარებული ექსპერიმენტები და ამ მხრივ ემოციური სიცილიელი ქალის სამსახიობო ტემპერამენტი შესანიშნავი ნედლეული იყო მისთვის.
...სხვათა შორის, ფსიქოლოგ-ფსიქიატრთა საერთაშორისო კონგრესზე ერთხელ ანტონიონის სამეცნიერო ხარისხიც კი მიანიჭეს. ამგვარ გატაცება მომავალ რეჟისორს ჯერ კიდევ მაშინ აღმოაჩნდა, როცა გენუაში სამოყვარულო ფილმს იღებდა სულიერად ავადმყოფთა სახლში. და აი, მორიგი მისი იდეაც ამგვარ ადამიანებს დაუკავშირდა და ამ საქმეში მონიკას მსგავსად არავინ იყო გამოსადეგი, რადგან ამ ქალს შეეძლო რამდენიმე კვირის განმავლობაში ეცხოვრა გონებაშერყეულთა კლინიკაში და ზედმიწევნით შეესწავლა ამ ადამიანებისათვის დამახასიათებელი ფსიკიც და მიმიკაც...
როცა ფილმი "წითელი უდაბნო" ეკრანებზე გამოვიდა, ვიტის ერთმა ფსიქოლოგმა დაურეკა და უთხრა: "თქვენ დიდებული მსახიობი ხართ, მაგრამ ქუჩაში რომ შეგხვედროდით, აუცილებლად გირჩევდით მკურნალობის პროცესი ჩაგეტარებინათ ჩემთან..." მონიკას მხოლოდ გაეღმა, რადგან იგი უკვე ცხადლივ გრძნობდა, რომ თავად იგიც მის მიერ შექმნილი შეურაცხად პერსონაჟებს ემსგავსებოდა და ამის მიზეზი ისევ და ისევ მისი ოცნების მამაკაცი - მიქელანჯელო ანტონიონი იყო!
* * *
როლების შერჩევისას მონიკა ერთადერთხელ შეცდა - ერთხელ მას ინგლისელმა რეჟისორმა ჯოზეფ ლოუზიმ გამოუგზავნა სცენარი ფილმისათვის "მკვლელი ლამაზმანი"; მონიკამ სცენარის გადაკითხვისას აღტაცებით წამოიძახა - "ღმერთო ჩემო! ეს ხომ კაბაში შემოსილი ჯეიმზ ბონდიაო" - და უმალ გაეშურა სტუდიისაკენ. როცა სახლში ოდნავ შემთვრალი დაბრუნდა იმ შამპანიურით, რაც მან რეჟისორთან ერთად მიირთვა კონტრაქტის ხელმოწერის აღნიშვნისა გამო, მას ჩაფიქრებული ანტონიონი დახვდა, რომელმაც დიდხანს ისმინა ქალის აღტაცებული მონათხრობი მომავალი ფილმის შესახებ და ბოლოს ესღა თქვა - "შენ ახლა სხვა ფილმებში უნდა გამოამჟღავნო შენი ნიჭი, ჩემს ფილმებში შენ ამას ვეღარ მოახერხებო".
* * *
თავისი მორიგი ფილმი ანტონიონიმ მონიკას გარეშე გადაიღო; მან მთავარ როლზე ინგლისელი ვანესა რედგრეივი მიიწვია. ამ ხანებში რეჟისორი მორიგ შემოქმედებით აღმაფრენას განიცდიდა და საამისო ნედლეულს იგი ლონდონის ნისლიან პანორამაში დაეძებდა. ფილმი სარეკორდო ვადებში - 10 კვირის განმავლობაში შეიქმნა, მაგრამ მონიკასათვის ეს ორთვენახევარი მარადისობის ტოლფასად იქცა. ეჭვიანობისაგან გახელებული ქალი დღეში რამოდენიმეჯერ რეკავდა ლონდონში. მას შეეძლო ფიზიკური ღალატი ეპატიებინა მიკელესთვის, მაგრამ ახლა იგი ხედავდა, რომ მას, როგორც მსახიობსაც, უღალატეს. ანტონიონი სატელეფონო ზარებს არ პასუხობდა და პირველად, ამ ხნის განმავლობაში, მონიკა იძულებული გახდა დახმარებისათვის მშობლებთან წასულიყო, მაგრამ არც აქ დახვდა მას თანაგრძნობა, რადგან ჩეჩიარელების მთელი ოჯახი წინააღმდეგი იყო ამ მათთვის მიუღებელ მამაკაცთან კავშირსა და არც იმას იზიარებდნენ აღფრთოვანებით, რომ მათი ქალიშვილი კინოში ნაირნაირ როლებს ასრულებდა და (მათი აზრით!) თანდათან ბაზრის მაწანწალა კომედიანტს ემსგავსებოდა.
მიკელი კი მოულოდნელად გამოჩნდა. იგი არნახული შემოქმედებითი იდეებით იყო აღჭურვილი და მოკლე ხანში მონიკა ნიუ-იორკში წაიყვანა, სადაც ამ წყვილს იტალიის საელჩოში დიდი შეხვედრა მოუწყეს. ქალი იმ საღამოს ბედნიერად გამოიყურებოდა, მაგრამ ამის მიზეზი უფრი მისი პირადი აღიარება იყო, როგორც მსახიობისა და არა ის, რომ საყვარელ მამაკაცთან ყოფნა ანიჭებდა მონიკას სულიერ სიამესა და ამღლებულობას. ეს მაკაცი კი მას უბრალოდ ვეღარ ამჩნევდა და ამის მთავარი მიზეზი იყო ის, რომ მას ღრმად ჰქონდა გამჯდარი გონებაში ის აზრი, რომ მისივე ხელით შექმნილ-გამოძერწილი მსახიობი და ქალი - მონიკა ვიტი - მხოლოდ მცირედი და აუცილებელი შემადგენელი ნაწილია მისი ცხოვრებისა და სხვა აღარაფერი.
წვეულებიდან რომ ბრუნდებოდნენ, მონიკა მოულოდნელად ატირდა და მიკელი ახლაღა მიხვდა, რომ მის მიერ შექმნილი არსება სულიერად გაწამებულ, ნაწილ-ნაწილ დაშლილ და დაცლილ ქალად ქცეულიყო... მიხვდა ანტონიონი ამას და გუმანმა უკარნახა, რომ ერთადერთი საშველი მდგომარეობის გამოსწორებისა იყო ის, რომ მისთვის ცოლობა ეთხოვა (?!)
...მოულოდნელობისაგან მონიკას ხმა ჩაუწყდა, ათი წლის განმავლობაში ელოდა იგი ამ დღეს, როცა მას სინიორინა ანტონიონი დაერქმეოდა. ო. ღმერთო! რამდენი ქალი ოცნებობდა ამაზე და ახლა მხოლოდ მას ერგო ეს ბედნიერება! მთელი ამ ხნის განმავლობაში ისინი მხოლოდ თანამოაზრეები და კოლეგები იყვნენ, თვით ინტიმური ურთიერთობანიც კი მხოლოდ მზადება იყო იმ საქმიანობისა, რაც მათ უახლოეს მომავალში ელოდათ. გარდა ყოველივე ამისა, მონიკა დაღლილიც იყო ამდენი მოლოდინისაგან და ამიტომაც გაუაზრებლად უპასუხა მიკელეს წინადადებას: "არ შემიძლია... გესმის?! არ შემიძლია...- და რატომღაც დაამატა - იქნებ ერთი წლის შემდეგ შევძლო?!"
* * *
ერთი წლის შემდეგ ისინი სამუდამოდ დაშორდნენ ერთმანეთს, მშვიდად აკრიფეს გუდა-ნაბადი და რომის სხვადასხვა რაიონებში გადასახლდნენ.
თითოეულმა მათგანმა საკუთარი საქმე განაგრძო. ანტონიონი კვლავაც ქმნიდა შედევრებს, მონიკა კი კინოვარსკვლავის სტატუსით ატარებდა დღეებს. ვენეციის კინოფესტივალზე ერთხელ მონიკა ისეთი დეკოლტეთი გამოჩნდა, რომ კინოს ერთმა "ბებერმა მგელმა" შესძახა - "ოჰო! სინიორინა ვიტიმაც ისწავლა მამაკაცების ცდუნება!"
მთელი იტალია აღფრთოვანებით უმზერდა ამ, უკვე ასაკში გადამდგარ ქალს, რომელმაც მართლა გაუგო ცხოვრებას გემო, მაგრამ, როგორც ერთმა მისმა ახლო მეგობარმა ქალმა განუცხადა რეპორტიორს, მონიკა თურმე ხშირად ეუბნებოდა მას - "ეს ყველაფერი უაზრობაა! მიკელემ რომ კვლავ დამიძახოს, ყველაფერს მივატოვებ და გავიქცევიო მასთან!"
* * *
1990 წელს მონიკა ვიტიმ თავად გადაიღო თავისი პირველი და უკანასკნელი ფილმი, როგორც რეჟისორმა. ეს იყო ამბავი ახალგაზრდა ქალისა, რომელიც კინოკამერას დაეუფლება და რატომღაც საყვარლებთან და ქმრებთან გატარებული ინტიმური საღამოების გადაღებას დაიწყებს...
ეს ფილმი კანის ფესტივალზე აჩვენეს, მაყურებელთა შორის ანტონიონიც იყო!... ისინი შემთხვევით შეხვდნენ ერთმანეთს დერეფანში. ჭაღარა, ინსულტით გატანჯული ანტონიონი ახალგაზრდა ცოლის ხელზე იყო დაყრდნობილი და მონიკას რომ მოჰკრა თვალი, ლოყაზე მოუთათუნა ხელი და ძლივს წარმოთქვა - "ეს ლამაზი სანახაობა იყო!..."
პუბლიკამ მონიკა ყვავილებში ჩაკარგა, ქალი თითქოს ბედნიერი იყო, მაგრამ იგი რაღაც იდუმალი სევდით გასცქეროდა დერეფანს, სადაც წელში მოხრილი ანტონიონი გაუჩინარდა!...
Комментариев нет:
Отправить комментарий